Kur’ân kendi mesajlarına bilhassa küllî olarak hizmet eden şahıs ya da şahs-ı manevilere işaret eder ve etmiştir ve etmesi onun şanından ve muhtevasının ihatasındandır.
On ikinci ayet: “Sizi inkâr ve günahlardan temizler, size Kur’ân’ı ve hikmeti öğretir. (Bakara 151) buyruluyor.
Âyetin tamamının meali ise “Nitekim kendi aranızdan size âyetlerimizi okuyan, sizi her kötülükten arındıran, size kitap ve hikmeti öğreten ayrıca bilmediklerinizi de öğreten bir peygamber gönderdik” şeklindedir.
Bu âyet-i kerimede önceki âyette de, geçen üç temel misyon nazarımıza sunuluyor.
a) İnsanları küfür ve günahlardan arındırmak,
b) Kitabı (vahiy ve onun açılımı olan kâinat kitabını) öğretmek,
c) Hikmeti talim etmek.
Bu üç misyonu en kâmil manada Resul-i Ekrem (asm) yapmış olmakla beraber, onun vefatından sonra da bilhassa varisi olan âlimler, mürşidler, müctehidler ve özelliklede mücedditler ifa etmişlerdir.
Bu zamanda ise bu üç misyonu en kapsamlı, en etkili ve en samimî nitelikte yapan Risale-i Nur’dur. “Kuru ve yaş her şeyi içinde bulunduran Kur’ân’ın ahirzamanda bu vazifeyi deruhte eden Risale-i Nur’a işarette bulunmaması düşünülemez. İşte yukarıdaki âyetlerin açıklanması esnasında dile getirilen hususlara ilâveten burada iki emareye dikkat çekiliyor.
İlki; “Risale-i Nur’un müstesna bir hassası ism-i Hakem ve Hakimin mazharı olup bütün safahatında, mebahisinde nizam ve intizam-ı kâinâtın ayinesinde ism-i Hakem ve Hakimin cilveleri olan Hikmet-i Kutsiyeyi ve hikemiyat-ı Kur’âniyeyi ders veriyor. Mevzu ve neticesi Hikmet-i Kur’âniyedir” şeklindeki ifadesidir.
İkincisi: Bu âyet’in makamı cifrisi 1338 oluğundan, hikmet-i Kur’âniyeyi Avrupa hükemasına karşı parlak bir surette gösterebilen ve gösteren Risale-i Nur Müellifi Darü’l-Hikmeti’l-İslâmiyede hikmet-i Kur’âniyeyi müdafaa etmekle, hatta İngilizin baş papazının sual ettiği ve altıyüz (600) kelimeyle cevap istediği altı sualine altı kelimeyle cevap vermekle beraber inzivaya girip bütün gayretiyle Kur’ân’ın ilhamâtından Risale-i Nur’un meselelerini iktibasa başladığı aynı tarihe tam tamına tevafukla renzen bakar” şeklindeki beyanıdır.
Önceki âyetle ilgili olarak değinildiği üzere tekrarlayalım ki, Kur’ân-ı Hakim “ezelî ve ebedî” olan zat-ı Akdes’ten geldiği için herşeyi içine alan bir muhtevaya sahiptir. Kur’ân kendi mesajlarına bilhassa küllî olarak hizmet eden şahıs ya da şahs-ı manevilere işaret eder ve etmiştir ve etmesi onun şanından ve muhtevasının ihatasındandır.
Bu bağlamda ahirzamanda insanlara hem kâinat kitabını hem onun tercümesi olan Kur’ân kitabını öğreten, bu iki kitapdaki İlâhî sırları keşfedip derece derece insanlara aktaran, ayrıca insanları her türlü yanlış fikir, inanç ve eğilimlemlerden uzak kalma düsturlarını vaz edip “tezkiye” eden Risale-i Nur olup, Kur’ân’ın bu Külliyata ve dolayısıyla onun müellifine işaret etmesi ve delâlette bulunması normal, hatta daha ötesi bir bakıma gereklidir.
O halde bize düşen, Rasulûllah’ın (asm) buyurduğu gibi “Hikmet mü ‘minin yitiğidir, onu nerede bulursa alır” mücessem hikmet hazineleri olan Risale-i Nur’u okumak, mütalâa etmek, anlamak ve onun dairesine girerek Kur’ân hizmetinde bulunmaya çalışmaktır!
Ne mutlu böyle olan veya olmaya çalışanlara! Zira ”Kimin himmeti milleti ise o başlı başına bir millettir” diyen Bediüzzaman, bunu en güzel tatbik eden, ilmiyle âmil müstesna bir insan ve mümtaz bir rol modeldir.
Yaşasın ahlâk-ı Ahmediye ve yaşasın Şeriat-ı garra! Amin!