1990’ın bir kış ayında kendisini sevgili arkadaşı Bolvadin Nur Talebelerinden merhume Ümmühan Ünlü ile birlikte üniversiteli genç kardeşlerimize sohbet için ağırlamıştık. O sohbet sonrasında randevu almış,  ayrıca görüşmüştük. Yaptığımız sohbet ‘Şefkat Kahramanları’ kitabımızda yer almıştı:

“İki ahiret kardeşinin” kasete de aldığımız o görüşmesinde Ümmühan Annenin de eşlik ettiği, Kezban Annenin söylemekten büyük keyif aldığı ilâhiler de vardı. İlâhilerin bestesi ve güftesi elbette ki, kendilerine Risale-i Nur’u tanıtan mümtaz talebe Şahide Yüksel’e aitti. 

Görüşmeye, “Her halde iki saatte işimiz biter” niyetiyle gitmiştim. Ama sohbete başladığımızda kaç iki saatin geçtiğinin farkına bile varamamıştım. Sabah 11’den akşam 17’ye kadar hatıralarla, Risaleyle, ilâhiler, duâlar, namazlar, tesbihatlarla geçen tam altı saat. Ayrılırken kaç altı saat daha kalırdım diye aklımdan geçiriyordum. O tatlı Afyon şivesiyle öylesine yumuşak, öylesine samimî idi ki. Ona hitap ederken en uygun tabir annelikti: Kezban Anne… 

Sohbetin bir bölümünü sizlere aktaralım:

CEVŞEN DUÂSI RİSALE-İ NUR’LA TANIŞTIRDI

“1932’de Bolvadin’de doğdum. Yengem Cevşenü’l-Kebir’i okuyormuş. ‘Bu duâyı okudun mu her duâ kabul olur’ diye bana anlattı. ‘Duâyı ver. Ben de okuyayım’ dedim. Canım kaldı, ‘Bütün duâlar kabul olur’ deyince. ‘Yok, veremeyiz’ dedi. ‘Niye?’ dedim. ‘Şahide Anneye gideceksin, ondan kitap alıp geleceksin, o Üstadımıza hemen bildirir’ dedi.”

“Şahide Anne çok yakınımızda oturuyordu, tanıyordum, gittik. Sanki kalbimi okudu. Daha bir şey söylemeden kızına, ‘Yengene bir Cevşenü’l-Kebir getir’ dedi. Evler arandığından kitaplar başka tarafa kaldırılmıştı. O zamanlar duâlar tek tek idi. Şimdiki gibi hepsi bir arada değildi. Üstadım daha ciltlemediydi. Cevşen’i eve getirdim. Öyle bir seyyah gibi sarıldım ki ona. Evde üç bekâr görümcem var, bir de eltim. Nasıl kalkıyoruz gece yarısı, hepimiz Cevşen’i birbirimizden kapıyoruz. ‘Önce ben okuyacağım’ diye.” “Ondan sonra ayda bir Delâilünnur yolladı, sonra Hülâsatü’l-Hülâsa, Tahmidiye… Hepsini okuyorduk. Okudukça kalbimiz gençleşiyor, ferahlıyordu. ‘Cevşen’i vird edeceksiniz’ demiş Üstad. Yani ağzınızdan hiç düşmeyecek. Cevşen’i nasıl okumayalım ki? Peygamberimize (asm) geldiği zaman Hz. Cebrail, ‘Zırhını çıkar, bunu oku’ demiş. Böyle hazine gibi bir duâyı okumamak ne demek?” 

“Ne zaman ki Üstadımız Cevşen’i ciltledi. Biz ‘Bunu ciltledi, bitirdi, acaba bir şey mi olacak?’ diye ağlamaya başladık. Nitekim ciltlediği Ramazan vefat etti. Gök sanki başımıza göçtü.

ŞAHİDE YÜKSEL İLE HATIRALAR

“Şahide Anne Üstada bildirmiş bizim ailecek Nurcu olduğumuzu. Üstad hemen bize tesbihatları göndermiş. ‘Tesbihat yapsınlar, Risale yazsınlar. İman yolunda bir damla mürekkep, bin şehit kanı yerine geçer’ demiş. O zaman Risaleler elle yazılıyordu, matbaa yoktu. Biz de Risalelerden yazdık. Ben dört tane ancak yazabildim. Allah kabul etsin.”

“Gönderdiğimiz Risalelerin altına tasdik yazmış. ‘Hemşirem Kezban’ı Cennetü’l-Firdevste saadet-i ebediyeye mazhar eyle’ diye. Hepimiz yazdık, görümcelerim, rahmetlik beyim, kız kardeşim. O da hepsine böyle duâlar yazıp bize geri gönderdi.”

“Risaleleri okumada bile en fazla yardımı Şahide Anne yapardı. Anlamadığımız yerleri tekrar tekrar anlatır, öğrenmek istediklerimizi sorup öğrenirdik. O Risale okurdu, biz dinlerdik.

“Şahide Anne okuma bilmeyen cahillerin hepsini okuttu. Mukabeleyi oturttu. Kocamış, yaşlı kadınları bile. Bana da öğretti... Şimdi gözümün de feri söndü ya, artık fazla okuyamıyorum, ama bulduğum herkese Risaleleri okutuyorum.”

Sözler’i açtık. Ve 28. Söz’ü okuduk. Cennet bahsini, “Dost dostuyla beraber orada bulunacak” bahsini daha iyi anladık. 

HÜLÂSA

Kezban Tokpınar, beraber yaptığımız derste olduğu gibi inşallah ebedî âlemlerde sevdikleriyle buluşmak üzere kabrinden Cennet bahçelerini seyrediyor Değerli ailesine başsağlığı diliyoruz...