Üstad diyor ki: “Büyük bir çeşme var; şimdiye kadar suiistimal ile şuristana (çöle) dağılıp bazı aceze ve seeleye (düşkünlere ve dilencilere) neşvünema verdi. Bu çeşmeye güzel bir mecra yapınız; mesai-yi şer’iye ile şu havuza dökünüz, sonra da bostan-ı kemalâtınıza su veriniz. Bu hiç bitmez ve tükenmez bir menbadır.”

Bu ifadeler üzerine gelen sual:

“Nedir o çeşme?”

Cevap: Zekât. (Eski Said Dönemi Eserleri, s. 272)

Demek ki, Üstad zekâtın rastgele değil, muktezaya uygun olarak en verimli şekilde değerlendirileceği adrese verilmesini istiyor.

Bu adresin neresi olduğunu da yine aynı eserin sonunda detaylı şekilde izah ettiği Medresetüzzehra projesi olarak ifade ediyor ve bu projenin varidatı, yani gelir kaynakları ile ilgili bir soruya verdiği cevapta zekâtı da zikrediyor:

“Zekâttır. Zira biz hem Hanefî, hem Şafiîyiz. Bir zamandan sonra o Medresetüzzehra, İslâmiyete ve insaniyete göstereceği hizmetle, şüphesiz bir kısım zekâtı kendine münhasır edecektir. Bahusus, zekâtın zekâtı da olsa kâfidir.” (age, s. 293)

Bu ifadeler, çokça sorulan “Kurumlara zekât verilir mi?” sualine bizzat Üstadın verdiği bir cevap olarak da okunmalı.

Demek ki, verilir.

Hele Medresetüzzehra gibi bir projeye zekâtların tamamı verilse yine yeridir.

Peki, Medresetüzzehra’dan neyi anlamamız gerekir?

Üstadın hayatının en mühim gayelerinden biri olan bu proje ne yazık ki maddeten tesis edilemedi, ama her yerdeki şubeleriyle manen aktif durumda.

Ve şu aşamada öncelik, manevî Medresetüzzehra’nın ihtiyaçlarını karşılamak olmalı. Zekâtlar, buraya akmalı.

Evet, manevî Medresetüzzehra deyince, Nur hizmetinin bütün şubeleri, talebeleri ve neşriyat hizmetleri, bu kapsama girer. 

Hizmetlerin bütünlüğü içinde her biri kendi alanında çok önemli ve vazgeçilmez olan şube ve birimlerin ihtiyaçlarını karşılama noktasında zekâtlar mutlaka değerlendirilmeli.

Bunların içinde de öncelik sıralamaları meşveretlerle belirlenerek ona göre hareket edilmeli.

Allah zekâtlarımızı en isabetli şekilde en uygun adreslere ulaştırmaya muvaffak kılsın ve kabul eylesin inşaallah.