Namaz gözümün nuru, gönlümün Mi’racıdır,

Her müşkülün çaresi, her derdin ilâcıdır,

Aradığım huzuru secdede buluyorum,

Namazsız geçen bir gün ne acı, ne acıdır. 

A.Y.

Namaz kulluğun özü, ibadetlerin şahı, mü’minin mi’racıdır. Allah ile kul arasındaki en ulvî münasebet, en kuvvetli bağ, en yakın mesafe ve en yüksek hakikattir. 

Kulun, Rabbinin huzuruna çıktığında O’na takdim edebileceği hediyelerin en değerlisi, ifa edebileceği vazifelerin en önemlisi ve ibadetlerin en hayırlısıdır. İnsan dünyadaki vazifelerini öncelik sırasına koysa, birinci sırada namaz yer alır. Peygamber Efendimiz (asm) bu gerçeği, “Namaz dinin direğidir” diyerek dile getirmiştir. 

Direksiz bina olamayacağına göre, namazsız da din olmaz. “Elhamdülillah Müslümanım” dedikleri halde namaz kılmayanların kulakları çınlasın.

Yüzde doksan dokuzu Müslüman olarak kabul edilen ülkemizde, düzenli olarak beş vakit namaz kılanların oranı, yüzde otuzu geçmiyor. Hatta, son yıllarda bu oranın daha düştüğü ifade ediliyor. Bu yüzde otuzun da, tam bir huzur ve huşu içinde namazın erkânlarına uygun bir şekilde eda ettiklerini söylemek mümkün değildir. Büyük çoğunluğu, taklidi olarak, büyüklerinden ve çevrelerinden gördükleri şekilde, namazlarını kılıyorlar. Elbette, hiç kılmamaktan, taklidî de olsa kılmak daha hayırlıdır. Ama günde beş vakit namaz gibi yüce manalar taşıyan bir ibadetle Cenab-ı Hakk’ın huzurana varıp da, oradan eli boş dönmek, ne büyük bir bedbahtlıktır. Bir de Maun Sûresi’nden geçen, “yazıklar olsun şöyle namaz kılanlara ki, kıldıkları namazdan gafildirler (sehiv yaparlar)” diye azarlananlar var ki, onlar bahsimizden hariçtirler. Zira bu azarlamaya muhatap olanlar, münafıklardır ki, onlar sadece gösteriş için namaz kılanlardır. Onların namazları, paçavra gibi dürülüp yüzlerine çarpılacaktır. Yoksa, namaz kılarken hata yapan, yanılan ve dünya işleri ile meşgul olan herkes bu şekilde bir muameleye maruz kalacak değildir. 

Önemli olan, bu hataları en aza indirip, en yüksek dikkat ve takva halinde namaz kılmaktır.

“Allahü ekber” diye tekbir alarak ellerini kaldıran bir insan, dünyada ne varsa elinin tersiyle geriye itip, mi’rac yolculuğuna başlamıştır. Artık dünya ve dünyalıklarla ilgisini kesmiş, bütün zerratıyla Allah’a yönelmiştir. 

En güzel elbise olan takva elbisesini giymiş, en ciddî tavrını takınmış, en edepli duruşu ve en mütevazı hali ile Rabbinin huzuruna çıkmıştır. Artık hiçbir şey, onu meşgul edemez, hiçbir keder ve sevinç kendisini ilgilendirmez. Zamanın ve mekânın dışında, tam bir manevî halin içindedir. 

İşte böyle bir halde Huzura çıkan bir mü’min, namazının içini doldurmuş, “Ey Rabbim, Sana lâyık hediye getiremedim, bu âciz kulunun şu nâkıs ibadetimi kabul buyur” diye hediyesini takdim etmiştir. Kul, kulluğu kadar bir hediye takdim edebilir. Ama Cenab-ı Hak, kulunun bir zerre hediyesine, Rahim ve Kerim isimleri miktarınca karşılık verir. Yani, o huzura ihtiramla giren, sonsuz bir ikram ve ihsanla çıkar. 

Cenab-ı Hakk’ın dâvetine icabet ederken, ciddiyetten uzak, yasak savar kabilinden, “şu vakti de aradan çıkartalım” diyerek hareket edersek, o namaz paketinin içi boş demektir. 

Bir arkadaşının dâvetine giderken bile kendine bir çeki düzen veren, eli boş gitmemeye dikkat eden bir insan, Allah’ın dâvetine giderken hal ve hareketlerine dikkat etmezse, namazını huzur ve huşu içinde eda etmezse, namazın tadil-i erkânı denilen tazim ve edep kurallarına uymak suretiyle namazının içini doldurabilir. Yoksa, kalıbı kıyamda iken, kalbi dışarıda, başı secdede iken aklı gezmede olursa o namaz, basit bir egzersiz hareketlerinden ibaret, içi boş bir ibadet olarak kalır.

İçi boş bir namazla Huzura çıkan, eli boş olarak dönecektir.