Başkan Melih Gökçek, genç görünüşü, güler yüzü ve sosyal medya virtüözlüğü ile meşhur olmuştur denebilir. 

Yatırımcı yönü de elbette meşhurdur. Hakkını yemeyelim. 

Ama nezdimizde asıl şöhretini, sonradan “yanlış yatırım” sayılıp yıkılacak yatırımlar yapmasıyla kazanmıştır. 

Eskişehir yolu üzerinde Konya yolu kavşağını geçtikten beş yüz metre sonra soldaki “kupon arazi”ye yaptırdığı demir yığınını yıktırdığı ve yerine başka bir şeyler yaptırdığı bilinir mesela. 

Ama bu yanlışın hukuki ve siyasi hesabını verip vermediği pek de bilinmez. 

Gökçek’in Ankapark adını verdiği “eğlence merkezi” de Ankara’nın ciddiyet ve kasvetini bir parça yumuşatabilmek için düşünülmüş bir projesidir. 

Yeri de çok iyi seçilmiştir: Ankara’nın ciddiyet merkezi olarak inşa edilen Beştepe Külliyesinin hemen alt tarafındadır. 

“Altı kaval üstü şeşhane” misali! 

Gerçi aynı alandaki tarihî denilebilecek hayvanât bahçesi bu vesileyle tarumar ve yok edilmiştir ama o ayrı mesele. 

Gökçek bu yatırımla Ankara’daki ciddiyetin dengelenmesini sağlamayı düşünmüş olmalı.

Ama başaramadı. Yatırım yürümedi. İşletilemedi. Ankapark battı, yatırım çürüdü, işletmeci bahanelerle devretmeye yanaşmadı ve Ankara Büyükşehir Belediyesi nihayet bir mahkeme kararıyla “batakland” adı verilebilecek olan bu alanı teslim almayı başardı. 

Batakland Ankapark’ı Meral Akşener Hanımefendi ile birlikte ziyaret eden Başkan Mansur Yavaş’ın yaptığı açıklama Gökçek’in “yatırım” anlayışını bütün çıplaklığıyla ele veriyordu. 

Esasen Gökçek’in Tandoğan meydanının alt tarafına on beş sene önce yaptırdığı büyükşehir belediyesi hizmet binasındaki mini “başkanlık sarayı”nın başkanlık özel katının tefriş ve tezyin biçimini bilenler, Beştepe’deki ihtişamlı saray-külliyenin ancak oradan ilhamla yapılmış olabileceğini de düşünebilirler. 

Yani bazıları için gösteri bir gelenek. Gösteriş de bir gelenek. 

TBMM lojmanlarını boşaltıp satışa çıkarmayı vadeden ve başaran bir AK Parti’den sonra bugünkü AKP ile geldiğimiz yer ortada. 

Yeni gelecek iktidarın en zor işlerinden biri bu gösteriye ve gösterişe son verip veremeyeceği.

Geldikten sonra izleyip göreceğiz. Umduğumuzu bulamazsak onu da eleştireceğiz. “Anka kuşuyum” da dese fark etmez.