Ahir zamanda ortaya çıkacağı haber verilen müthiş şahsa ait süfyanist komitelerinin en fazla hücum ettikleri nokta, “ihlâs” duygusunu zayıflatmak, köreltmek daha sonra yok etmektir.

Üstad Hazretleri, kendisine teklif edilen makam, mevki, maaş, mebusluk v.b gibi şeyleri ne amaçla yapıldığını anlayınca hiç düşünmeden reddetmiştir. Ancak Bediüzzaman’ın yolunu takip etmeyen bazıları bu tuzağa düşmüşlerdir. Üstad Hazretleri Hutuvat-ı Sitte adlı eserinde, “Her bir zamanın insî bir şeytanı vardır” diyerek mü’minleri uyanık olmaları konusunda uyarmıştır.

“Kiminin hırs-ı intikamını, kiminin câhını, kiminin tamahını, kiminin humkunu, kiminin dinsizliğini, hatta en garibi, kiminin taassubunu işletip siyasetine alet ediyor.” 

Evet, gördüğümüz gibi mü’mine ait ne kadar zayıf nokta varsa oraya bu silâhlarla hücum edip kendi safına çeker.

“Yine bu azim sırr-ı ihlâsa binaendir ki; Risale-i Nur Talebeleri iman ve İslâmiyet hizmetinde ağır şartlar ve tahdidatlar (sınırlamalar) içinde muvaffak oluyorlar… Risale-i Nur u sermaye-i ömür ve gaye-i hayat edinmişler” (Tarihçe-i Hayat)

İnsanın enfüsi âleminde en fazla mücadele ettiği, dünyaya ait lezzetleri ile onu ebedî saadete götürecek İslâmî hayat arasında verdiği nefis mücadelesidir.

Kâinatın küçük örneği olan insan, eğer nefsanî arzularını ayaklar altına alır, elinin tersiyle itip, hizmete koşarsa bir cihan harbini kazanan kumandan gibi mükâfatı hak eder.

Üstad, İhlâs Risalesi’nde “Amelinizde rıza-ı İlâhî olmalıdır” der.

“İhlâs ve rıza-ı İlâhî yolunda zerre, yıldız gibi olur. Vesilenin mahiyetine bakılmaz, neticesine bakılır. Madem neticesi rıza-ı İlâhidir ve mayesi ihlâstır; o küçük değil büyüktür” sözleriyle de başka bir şey beklenmemesi gerektiğini yazmıştır.

İşte bu sırra binaendir ki; yüz yıldır hakikatleri neşreden Risale-i Nur Külliyatı’na ve bu yolda neşriyat yapan Yeni Asya ve yayınlarına itiraz gelmiyor.