Nice masumların gözyaşları sel olup akar da duymaz vicdanlar. Vicdanların duymadığını zaman duyar, umut olur gariplere.

Vicdanın rengi beyazdır. Her ne kadar beyazın kirlenmesi mukadder olsa da, Vicdan asla kir kabul etmez. Zira kirlendiğinde vicdan, bir kıymet ifade etmez.

Vicdan öldüğünde, meydana gelen tahribatı tamir etmek zor olur. Ve ancak vicdanla tecelli eder adalet, ya da vicdan azabı çektirir mazlûmun gözyaşı ve yaşatır her insana yeryüzünde kendi Cehennemini.

Günahlar içinde boğulup kaldık. Ezildikçe ezildik altında. Oysa şükür ve tövbe ile arınmak varken kirlerimizden, unuttuk tövbe ve şükretmeyi. Katran haline gelmiş günahlarımızla, ruhumuzu kirlettik.

Madem korkunun ecele faydası yoktur ve madem her ne yaptı isek, yapıyorsak veya yapacaksak, Allah (cc) hepsinden haberdardır. O halde dünya ile ecelimizden başka bir alâkamız olmasın. Herkes ettiğini bulacağı o günü unutmasın, Allah’tan korksun ve yarın için neyi takdim ettiğine baksın.

Nefretimiz, insan aklının kullanılmadığı ve halisane duyguların yok olduğu bir anda, güç ve kudretten beslenerek, enaniyet ve kibrin vicdanları karartmasıyla ortaya çıkar. İçimizdeki bütün güzellikleri, yakıp küle çevirir ve geriye sadece, enkaz altında kurtarılmayı bekleyen insanlığımız kalır.

Kalem! Zalimin elinde oyuncak olup, mazlûmun ahını almak yakışmıyor sana. Üzme kâğıt ve mürekkebi, sen mazlûmun umudu ol, iyi dileklerimizi gönder dostlarımıza ve selâm söyle bütün sevdiklerimize.

Tarafgirlik girdabına kapılarak bertaraf olduk. Kutuplarda bile buzdağları erimeye başlamışken, biz kocaman buzdağları inşa ederek, iki kutuplu yerkürede yeni kutuplar meydana getirdik.

Korkudan dolayı sessiz kalmayı tercih ediyorsanız, hesabı mahşere bırakıyorsunuz demektir. Unutmayın! Sayılı günler çabucak geçer ve mahşere bırakılan hesabın ödenmesi zor olur.

Bakışlarımızla gözlerimizi, yiyeceklerle midemizi, düşüncelerimizle aklımızı, konuşmalarımızla dilimizi, öfkemizle vicdanlarımızı, hırsımızla nefislerimizi, korkuyla insanlığımızı, hasıl-ı kelâm her şeyimizi kirlettik.

Koca bir ateşin, cılız kuru bir kaç dal parçası ile tutuşturulması gibi, basit ve hiç önemsemediğimiz küçük günahlarla, kendi Cehennemimizin ateşini yakacak, kocaman bir günah yığını meydana getirdik.

Her şey zıddıyla kaimdir. İki zıddın cem olmasıyla, bir bütün ortaya çıkmıştır. İnsan, iman küfür, sevgi nefret, adalet zulüm, hidayet dalâlet, gurur tevazu, cimri cömert gibi zıtlarla iç içe yaşayan, ete kemiğe bürünmüş, zıtlardan müteşekkil eşref-i mahlûktur.

Evet şayet ateşin gücü fark edilmiş olsaydı, zalim zulmetmez, cani canavarlık yapmazdı. Hırsız harama tenezzül etmez, kul hakkı yenmezdi. İftira ve gıybet yapılmaz, asla yalan söylenmezdi.

Güven duygularımız sarsıldı. Her şeyden şüphe ve tereddüt eder hale geldik. Korku ile yaşamak, adeta hayatımızın bir parçası haline geldi. Korkumuzdan mütevellit herkese ve her şeye karşı mesafe koymaya başladık. Dünyada bütün duvarlar yıkılırken, biz gönül dünyamızda yeni ve aşılamayan muhkem duvarlar inşa etmeye başladık.

Her şeyimiz olsun istedik, çok çalıştık. Çalıştıkça kazandık. Kazandıkça hırslandık. Dünya sevgisi kalbimize yerleşti. Sevgi, şefkat, merhamet, acıma, yardımlaşma gibi hasletlerimiz kayboldu. Her atışında lisan-ı hal ile Allah (cc) diyen kalplerimizi kirlettik.

Şimdi Kur’ân havuzunda vicdanları arıtma zamanı. Haydi öyleyse, Kur’ân’ın bu zamandaki manevî mu’cizesi olan Risale-i Nurlar’ı daha çok okuyalım, kalbimizi, ruhumuzu ve vicdanımızı kirlerden arındıralım.