Duâ, insanın aczini bildiği/gördüğünde Yaradana sığınma O’ndan yardım dilemedir. Korona ve sonrası oluşan maddî ve manevî sıkıntılara karşı herkesin sıkça baş vurduğu ibadet biçimidir.
Peygamberimiz (asm): “Duâ, ibadetin ta kendisidir” buyurdu. (Ebu Davud, Tirmizi)
Kelime olarak duâ, “çağırmak, seslenmek, istemek; yardım talep etmek” manasına gelir.
Dini terim olarak da, kulun bütün benliğiyle Yüce Yaratana yönelerek ondan istek ve dilekte bulunmasıdır. İman ehlî duâ etmeyi imanının gereği olarak kabul eder.
Bediüzzaman, “İman, insanı insan eder. Belki insanı sultan eder. Öyle ise, insanın vazife-i asliyesi, iman ve duâdır.” (...) “Duâ eden adam anlar ki: Birisi var; onun hatırat-ı kalbini işitir, herşeye eli yetişir, her arzusunu yerine getirebilir, aczine merhamet eder, fakrına meded eder” der.
Müslümanlar, “ibadetin özü” ve “Allah’a en yakın olma”yı duâ ile olduğunu bilir. Duâ; Yaradandan yine Yaradana sığınmadır. Günah ve hatalarımızın affı, hasene ve ibadetlerimizin dergâh-ı İlâhîde kabulü, musîbet ve belâların defi, sıkıntı ve dertlerimizin dermanı için duâ’ya ihtiyacımız vardır.
“Duânız olmazsa ne ehemmiyetiniz var?” (Furkan 77)
Rabbimiz “Bana duâ edin ki duânıza icabet edeyim. Bana kulluk etmeyi büyüklüklerine yediremeyenler alçalmış olarak Cehenneme gireceklerdir” buyurmuştur. (Mümin 60. âyet)
Bediüzzaman, “Bu da iki kısımdır: Biri, fiilî ve halî; diğeri, kalbî ve kàlîdir. Meselâ: Esbaba teşebbüs, bir duâ-yı fiilidir. Esbabın içtimaı; müsebbebi icat etmek için değil, belki lisan-ı hal ile müsebbebi Cenab-ı Hak’tan istemek için bir vaziyet-i marziye almaktır. Hatta çift sürmek hazine-i rahmet kapısını çalmaktır.” der. (Geniş bilgi için Risale-i Nur Külliyatı Sözler)
Peygamberimiz (asm), “Dayanılmaz belâdan, sapkınlığa dalmaktan, kötü yazgıdan ve düşmanın diline düşmekten Sana sığınırım” buyurmuştur. (Buhari, Müslim)
Duâsız kalmayalım. Duâ edelim. Duâ talebinde bulunalım.
Duâlarımızın kabul olması temennisiyle...