Bir kimse meselâ, kendisine “iman nûruyla” baktığında şunu görüyor: “Ben Yaratıcı’mın çok özel bir mahlûkuyum, bendeki bütün özellikler O’ndan geliyor, ben O’nun isim ve sıfatlarını yansıtıyorum. Bendeki hayat O’nun “hayy” olduğuna, bendeki irade O’nun “mürid” olduğuna, bendeki iyilik duygusu O’nun “berr” olduğuna, bendeki iyiliğe teşekkür hissi O’nun “şekûr” olduğuna, bendeki sevme duygusu O’nun “vedûd” olduğuna, bendeki hata sahiplerini bağışlama özelliği O’nun “gafûr” olduğuna delâlet ediyor…”, diyor.

İman nûruyla böyle bir bakış söz konusu olduğunda “insan” çıkarını gözeten akıllı bir iskelet olmaktan çıkıyor, âlemlerin Rabbinin en mümtaz bir yaratığı, en sanatlı bir mahlûku, en donanımlı kulu, O’nun özelliklerini yansıtan en parlak bir “aksettiricisi” haline geliyor. Daha doğrusu insan Yaratıcısı’nın gerçekte böyle bir kulu olduğunu anlıyor. 

Kişinin iman nuru ile kendisine baktığında gördüğü bu tarifsiz kıymet, eşsiz değer, yine aynı bakış açısıyla her bir insan hatta insanın açılımı olan bütün kâinat için de geçerli oluyor. Böyle bir iman nûru insanı, Yaratıcı’yı gerek insanın mahiyetinde gerekse kâinatta görülen bu özelliklerle tanıma yolculuğuna çıkarıyor, peşinden de bu özelliklere uygun tutum ve davranış sergilemeye sevk ediyor. Yani “sendeki bu özellikleri kuru kuruya yansıtmakla yetinme, bunların gereğini tutum ve davranışlarına da yansıt: Merhametli ol, cömert ol, adaletli ol, temiz ol, iyilik yanlısı ol, bağışlayıcı ol, sevgi dolu ol…”, diyor.

Bu suretle insan “iman nûru” ile Yaratıcı’sının özelliklerini hem mahiyeti itibariyle hem de tutum ve davranışlarıyla gösteren sonsuz bir değere ulaşıyor, Said Nursî’nin ifadesiyle Cennete ehil hale geliyor.