“Ey ehl-i iman! Zillet içinde esaret altına girmemek isterseniz, aklınızı başınıza alınız. İhtilâfınızdan istifade eden zalimlere karşı ‘Mü’minler ancak kardeştir’ ayetinin kal’a-i kudsiyesi (mukaddes kalesi) içine giriniz, tahassun ediniz (sığınınız).”

Said Nursî, hadis-i şeriflerin işaretlerini yorumlarken, ahir zamandaki dehşetli şahısların, Müslümanların ve yanı sıra diğer bütün insanların hırs ve ihtilâflarından istifade ederek, az bir kuvvetle dünyayı alt üst edip koca âlem-i İslâmı esaret altına aldıklarına da dikkat çekti.

Ve Müslümanların, ancak “Mü’min için mü’min, sağlam yapılmış bir binanın birbirine kuvvet veren elemanları gibidir” mealindeki hadis-i şerifte ifade edilen ölçüyü hayat prensibi haline getirdikleri takdirde dünyada sefaletten, ahirette de ebedî ziyana düşmekten kurtulabileceklerini vurguladı.

Ona göre, “Bu zamanın en büyük farz vazifesi, ittihad-ı İslâmdır.”

Peki, Said Nursî ittihad-ı İslâm derken neyi kast ediyordu?

1908-9’da yayınladığı makalelerine baktığımız zaman, onun, ittihad-ı İslâm tabiri ile bütün mü’minler arasındaki birlikteliği murad ettiğini ve bu ittihadın ana unsurlarını şöyle tesbit ettiğini görüyoruz:

* Bu ittihadın dayandığı zemin, doğudan batıya, kuzeyden güneye, Müslümanların yaşadığı bütün coğrafyalara uzanır.

* Merkezi Kâbe ve Mescid-i Nebevî’nin bulunduğu Haremeyn-i Serifeyn’dir (İslâmın mukaddes şehirleri olan Mekke ve Medine’dir).

* Bu ittihadın esası, tek bir Allah’a imandır. Nizamnamesi, tüzügü Peygamberimizin (asm) sünnet-i seniyesi; kanunnamesi dinin emir ve yasaklarıdır.

* Kulüp ve encümenleri bütün medrese, mescid ve tekkelerdir. Bu birliğe dahil olan cemaatin yayın organları, Kur’an tefsirleri başta olmak üzere bütün İslâmî kitaplar ve i’lâ-yı kelimetullah hedefiyle çıkıp bu istikamet üzere yayın yapan bilumum dinî gazetelerdir.

* Bu ittihadın mensupları bütün mü’minlerdir. Reisi de Peygamberimiz Fahr-i Âlem’dir (asm).