Açıklığa kavuşturulması gereken bazı konuların da üstü kapatılıyor. Geçim sıkıntısı çeken asgarî ücret çalışanları, mahsulünü istediği fiyata satamayan çiftçi, zamlar, işsiz nüfus ve dahası... Seçimlerin erkene alınması bunların hepsini unutturdu.

Bunun ardından gözler iktidar ile muhalefet tartışmalarına çevriliyor. Tansiyonun yükselmesine sebep olacak ve en kötüsü kalplerin kırılacağı bir tablo ortaya çıkıyor.

Peki bu ne kadar doğru bir davranış? Türkiye’de görülmesi konuşulması gereken tablo bu mu? İşsizliğin hat safhada olduğu günümüzde işsiz olan binlerce genci ekonomiye sağladığımız üretim tesislerimiz ile nasıl istihdam edebilirizi konuşmak gerekmez mi? Nice konuşulacak şeyler varken makam mevki tartışmalarını yapıp birbirimizi mi kıralım?

Genç nüfus her zaman göz önünde bulundurulmalıdır. Konuşulması gereken gençlerin geleceği, mevcut problemlerin nasıl çözüleceği olmalı. Ne hazindir ki emeğiyle bir yerlere gelmeye çalışanların sözlü mülâkatlarla elendiği günleri yaşıyoruz.

Peki, siyasetçiler istedikleri yerlere halk ve hakkını bekleyenler sayesinde gelmedi mi? Milletvekilleri milletin derdini dinlemek için aday oldukları şehirlerden seçime girip o şehrin derdini o şehirdeki insanların dertlerini meclise taşımakla görevli değil mi?

Her şeyden önce sevginin, saygının, hoşgörünün olduğu bir toplum oluşturulması gerekirken buna tamamen zıt bir toplum oluşturulması ne kadar insaflıca?

Seçim zamanları gelince sevgi, saygı, hoşgörü ve daha nice sözler söyleniyor. Meydanlarda bu sözlerin hemen ardından siyasetin çirkin yüzü kendisini gösteriyor ve çirkin yakıştırmalar ardı ardına sıralanıyor.

En basit örneği siyasî partilerin durumlarından örnek vermek isterim. Yeni partiler kuruluyor. Bunlara yolculuklarında başarılar dilemesi gerekenler iftira atıyorlar.

Siyaset denince aklımıza karalama, iftira, kötüleme veya kötü yakıştırmalar gelmemeliydi. Çünkü siyaset devleti yönetme sanatıdır. Devleti daha iyi yönetip ülkeyi ve toplumu daha iyi bir düzeye getirmenin anahtarıdır. O anahtar öyle muhafaza edilmeli ki, kaybedildiğinde geri dönüp aranmaması gerekir.

Bütün siyasetçilerin ‘En büyük siyaset doğruluktur’ düsturunu benimsemeleri dileğiyle…