Bir zaman, bir padişahın müptelâ olduğu bir hastalığın ilâcı, bir çocuğun kanı imiş. O çocuğun pederi, çocuğu, hâkimin fetvasıyla bir para mukabilinde padişaha vermiş. Çocuk, mecliste ağlamak ve şekva yerine gülmüş.

“Sormuşlar:

“Neden istimdat etmiyorsun, şikâyet etmiyorsun, gülüyorsun?

“Demiş ki: “İnsan, musîbete giriftar olduğu vakit, evvel pederine, sonra hâkime, sonra padişaha şekva eder. Benim pederim, beni kesilmek için satıyor, işte hâkim de ölmekliğime karar veriyor, işte padişah benim kanımı istiyor. Bu antika ve pek garip ve şekli çok çirkin ve hiç görülmemiş bu hale karşı ancak gülmek ile mukabele edilir.”

Hikâyeye göre çocuk ayrıca kafasını yukarı kaldırıp “Allah’ım, bu hali benim başıma getiren Sensin, beni bundan kurtaracak olan da yine Sensin” diyerek Allah’a yalvarıyor.

Çocuğun bu gülmesi ve duâsı padişahın dikkatini çekiyor ve adeta uykudan uyanmasını sağlıyor. “Bu çocuğu öldürüp kalbini alacağız ve kanını tedavide kullanacağız. Şifa bulup bulmayacağım da belli değil. Kaldı ki şifa bulsam bile ben yaşımı başımı almışım, şimdi ölmesem de birkaç yıl sonra ölümüm mukadder. Ama bu çocuk daha hayatının baharında, buna nasıl kıyarım. Ne hakkım var” diye düşünüyor.

Ardından adamlarına “çocuğu serbest bırakın” diye emir veriyor. Ana babaya verilen altınları geri alıyor. Kadıyı azlediyor. Çocuğu da ödüllendirip köyüne gönderiyor. Ama sonra ilginç bir şey oluyor. Bir hafta sonra padişah da hastalığından şifa buluyor.

Müellif Şirâzî hikâyenin sonunda diyor ki: “Demek padişahın derdinin devası adaletle hükmetmesi imiş”.