Toparlanma zamanı, kucaklaşma zamanı. 

O onu dedi, bu şunu dedi devri kapandı. 

O ona yönlendirdi, bu şunu kastetti. 

O da geldi geçti. 

Ortak mutabakatımız Risale-i Nur çizgisinde, “iman-hayat-ahkâm” doğrultusunda olmalı. 

İçtimaî ve siyasî konular, boşluktaki bir mevzu değiller ki, bir takım felsefî çığırlar açılsın, çek-sündür yapılsın.  

“Taze Bismillah" deyip önce kendimden başlayıp, kardeşlerimi kucaklayacağım.

Çok mu zor?

Olsun yeter ki kırılsın kırılganlıklar, birlik-dirilik zamanı deyip bağrıma basayım kardeşlerimi. Elbette hoşnutsuzluk gösteren olacaktır. 

Olsun, ben vazifemi yapayım. 

Bir ibretli hatıra;

Almanya'da iken,

Hannover dersine “Birinci Ağabey” gelmişti. Ders sonu ortalık biraz sakinleşince, bana dönerek "Ne düşünüyorsun derin derin?" dedi. 

Toylukla,

“İnsaniyetin iktizası değil mi?" diye mukabelede bulundum. 

Seninki,  “tûl-i emel,” gel sana yaşanmış bir olayı anlatayım dedi. 

"Osmanlı döneminde Cağaloğlu semtinde bir kahvehane varmış, sabahtan sandalyeleri halka yaparak hem çay-kahve içer, hem de hükümeti kurar, mebusanın vazifelerinin taksimini yapar, hayalî bir idare şekline getirip noktayı koyarlarmış. 

"Akşam olup da tam ayrılacakları vakit biri ayağa kalkar. 

'Eee, yarın ne yapacağız?' der, sonrasında da hayalî olarak kurdukları meclisi feshederek, ertesi güne konuşmak üzere meclisi dağıtırlarmış." 

Böyle olmayacak...

Her kardeşimizin şahs-ı manevîde sorumlulukları var. 

Sistemli çalışıp, şahsî tasarrufları bertaraf ederek, heyetler halinde birlikte,  müzakereler ederek hareket edeceğiz.

“Hayale, farazaya gerek yok” 

Hep birlikte yıkılmış kalp surlarını tamir ederek, an itibariyle ne yapabiliyoruz ona bakalım.

Bunun yolu da meşveret.

Hadi canlar...

Bütün şehirlerde, bütün programlarda buluşalım.