Sonbahar, renkleri konuşturan, gönüllere dokunduran, hüzünleri tattıran, vicdanlara hitap eden, ulvî hislerin, mülâhazaların, murakabelerin mevsimidir. İftirakları anlatan sarı yaprakların hışırtısı, suların şırıltısı, rüzgârın sesi, veda eden canlıların son nefesi ölüm ve ötesini hatırlatır bu mevsim... 

Barla’da farklı manaları, derin hakikatleri, ulvî sırları tefekkürle, tezekkürle, teşekkürle hatırlatan zamanın ışıkları, işaretleri, manzaraları vardı. Kâinat kitabının sayfaları mütalaa edilmiş, hikmeti yazılmış sayfalarda, şuur ile okunmuş, akılla ezber edilmiş, kalplerde tasdik, tes’îd, tebrik edilmiş o mekanlarda. Haşmetli dağlar tekbir seslerini duymuş, bahçeler divid gıcırtılarını işitmiş, gönüllere tevhid nağmeleri dökülmüş, kuşların terennümleriyle… Arz yüzünde açan çiçekler, solan yapraklar, ölen nefesler vazifesi bitenlerin, veda edip gidenlerin nizam içinde paydos ile terhis olmalarının sevinci okunuyor Barla’da. 

Haşmetli Ulu Çınar’ın yapraklı kehribar rengine bürünmüş inerken dalından hafi bir espriyle dokunur saçlarınıza, “Darısı başınıza, benimki bu kadar. Gö-revim bitti, şimdi Rabbimin Kudret dairesinden, İlim dairesine geçiyorum…” dercesine sürurla uçar… Çınarın dallarından rüzgârın uçurduğu her yaprak giderken, gelen ziyaretçilerin nazırlarında, hafızalarında, hatıralarında, hülyalarında hayallerinde güzellik şaheseri, sanat harikası, Rabbimizin asırlarca devam edip gelen mucizesi olarak tefekkürlere vesile olmuş…    

Yokuşbaşı çeşmesi, gece gündüz sesindeki hasret çağrıştıran, gönüllere dokunan terennümleriyle fuzulînin su kasidesinin ahengiyle ve coşkusuyla akan şırıltılarında nice manaları, sırları, hakikatleri gizler. “Hâk-i Payine yetem dir ömrlerdir muttasıl/ Başını daştan daşa urup gezer âvâre su.” “Dest- bûsı ârzusıyla ölürsem dostlar/ Kûze eylen toprağum sunun anınla yâra su…”

Bediüzzaman’ın mekânı, Nurların menzili Barla’da güz mevsimi, bütün mahlukatı hikmetle ve rahmetle konuşturuyor. Ağaçların yaprakları, çiçekleri, meyveleri, çekirdekleriyle şuur sahiplerine hitap eden yaratan Rabbimin mucize mektupları, mesajları, sanat harikası renkleri, şekilleri, tatları, lezzetleriyle her mevsimde emir dairesinde vaziyet almaları, vazife yapmalarıyla sahipsiz olmadıklarını gösteriyorlar…

Bu sonbaharda, Barla sokaklarında, her adımda Hz. Üstadın lastik ayakkabılarının izleri, her köşede sözleri, her mekânda sohbetleri, selâmları, duaları, niyazları, hissiyatının, himmetinin, hizmetinin yerleri, eserleri, tezahürleri, temessülleri vardır. Bediüzzaman’ın etrafında harman olmuş Isparta kahramanlarının, fedakâr talebelerinin destansı feragat ve fedakârlıkları, Nurlu tarihin altın sayfalarında, minnetle, muhabbetle yerlerini almıştır.

O bahtiyarlar, zulmet karanlıklarında Kur’an nurlarıyla aydınlaşmış, iman şuuruyla hidayete ermiş, “Acz-ı mutlak, fakr-ı mutlak, şükrü mutlak, şevk-i mutlak ey aziz…” düsturuyla ümitle, sürur ve sevinçle nura, huzura, huşuya koşmuşlar. Aşkla şevkle çarpan kalpler; şimdi vazife yapmış olmanın mutluluğu ile yüksek ve asude mekanlarda, Cennet bahçelerinde huzur içindeler...

Güz mevsiminde her şeyi değişir. Şairin dediği gibi, “Bir mevsim-i baharına geldik ki âlemin/ Bülbül hâmuş, havz tehi, gülistan harâb.” Etrafımızda değişen, yaşlanan, eskiyen, ölen, giden her şey, hayatın sonunu hatırlatır bize. İçimizdeki rehaveti, gafleti, kasveti tûl-i emeli tarumar eder, dağıtır. Fânî dünyada her şeyin üzerinde fânî, zail, geçici olduğu gerçeğini gösterir, düşündürür…