Bu gibi feci hadiselerin yegâne sebebi, durmak bilmeyen ve gittikçe yayılan terör hastalığıdır. Sebebi ne olursa olsun, bu gibi korkunç ve üzücü hadiselerin biricik kaynağı da dinden, ahlâk’dan mahrum edilip, yozlaştırılan eğitim sistemidir!

Halihazırda bizde de tatbik edilen bu model, maalesef böyle bir sistemin en katmerlisidir. Halbuki, asırlarca dünyaya örnek insanlar ve münevver toplumlar yetiştirmiş, millî ve mânevî değerlerimizle şekillenmiş bir eğitim usûlümüz vardı. Neden kendi öz değerlerimizle yoğrulmuş, bize tarihteki şerefli hüviyetimizi kazandıran bu sistemi terk ettik? Kimlerin arzusuydu bu? Hem, tatbik edildiği bir asırdan bu yana büyük tahribatından ve zararlarından başka ne faydasını gördük? Yetkililer, her ne kadar gerçekleri görmezlikten gelerek “Eğitimimiz iyidir” dese de, maalesef iyi değil. Zîra, isimlerin değişmesiyle, müsemmalar (değerler) değişmiyor! 

Esas olarak din, ahlâk ve mâneviyat düşmanlığına dayanan bu sistemin temelleri bir asırdan fazla bir zamana dayanmaktadır. Bu ise, “Geri kalmışlıktan kurtulmak, kalkınan ülkelere yetişmek ve modern eğitim” gibi aldatmacayla halkı yavaş yavaş dinden, ahlâktan ve kendi öz değerlerinden uzaklaştırma gayesine dayanıyor!

Asırlarca tatbik edilen, ahlâk ve mâneviyatla yoğrulmuş, kendi öz terbiye sistemimizin tatbik edildiği ülkede –bir asır öncesine kadar- terör hadisesine rastlanmıyor! Çünkü eğitim, sağlam temeller üzerine oturtulmuştu! Ayrıca, istatistiklere göre İslâm terbiye sisteminin tatbik edildiği devirlerde hapishanelerdeki hükümlülerin % 90’ının cahil, % 10’unun okur–yazar olduğu tesbit edilmiştir. Günümüzde ise tam aksine, hükümlülerin % 90’ının okur–yazar olduğunu görmekteyiz. Bu ve diğer birçok hususlar karşılaştırıldığında, her iki terbiye sisteminin aralarında, uçurum denecek kadar farklılıklar görülecektir.

İLGİNÇ BİR TESBİT

Zamanımızın en büyük âlimi ve en büyük eğitimcisi Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nin (ra), 1940’larda Adalet Bakanı ve Risale-i Nurla alâkadar olan mahkemelerin hâkimlerine hitaben sunduğu şu mühim tesbiti, bu talihsiz gelişmeyi tam olarak aydınlatmaktadır:   

“ (...) Evet, hürriyetçilerin (Hürriyeti savunur görünen İttihatçıların) ahlâk-ı içtimâiyede ve dinde ve seciye-i millîye’de (Dîni ve millî ahlâkta) bir derece lâubâlilik göstermeleriyle, yirmi-otuz sene sonra dince, ahlâkça, namusça şimdiki vaziyeti gösterdiği cihetinden, şimdiki vaziyette de, elli sene sonra bu dindar, nâmuskâr, kahraman seciyeli milletin nesl-i âtisi, seciye-i dîniye ve ahlâk-ı içtimaiye cihetinde, ne şekle girecek elbette anlıyorsunuz (...) Evet, eski terbiye-i İslâmiye’yi alanların yüzde ellisi meydanda (henüz hayatta) varken ve an’anat-ı milliye ve İslâmiye’ye karşı yüzde elli lâkaydlık gösterildiği halde, elli sene sonra, yüzde doksan nefs-i emmareye tabi olup millet ve vatanı anarşiliğe sevk etmek ihtimalinin düşünülmesi ve o belâya karşı bir çare taharrisi, (...)” (Emirdağ Lâhikası)

Bediüzzaman Hazretleri’nin elli sene sonra dediği 1990’lı yılları çoktan geride bırakmış bulunuyoruz. En başta toplumun can damarı olan eğitim yuvalarında ahlâksızlığın giderek tırmanışını sessizce seyrediyoruz! 

Bütün bunların yegâne çaresi, gerçek mânâda millî ahlâkımıza, inancımıza tam olarak sahip çıkıp, “Millî Eğitimi” ona göre şekillendirmeliyiz. 

Fazla zaman ve kan kaybetmeden aslımıza dönüp, öz değerlerimize sahip çıkmamız, millî varlığımızı devam ettirebilmemiz için şarttır!