İlâhî huzur ve inşirahın hissedildiği mekân ve yerlere, “Cennet bahçeleri” adını vermişler mübarek insanlar. Bu anlamda ilk mescid ve camileri Efendimiz (asm) inşa ettirmiş.
Sonra, onun dâvâsını hayatının gayesi haline getiren mü’minler, dünyanın her yerinde cami ve mescidler inşa etmişlerdir.
Günümüzde de muhabbet fedaileri sohbetlerini güzelleştirmek için güzel mekânlar meydana getirmişler. Bediüzzaman Hazretleri de talebelerine, bulundukları yerlerde “bir dershane-i nuriye” açmalarını tavsiye emiştir. Bu tavsiyeyi yerine getiren Nur Talebeleri, nerede olurlarsa olsunlar, mutlaka bir küçük sohbet ve Nur mekânları meydana getirmişlerdir.
Buralarda meydana gelen muhabbet halkaları, o havalinin bir ziyneti ve süsü haline gelir. O dersleri dinleyenlerin sadece insanlar değil, çok zişuur mahlûklar dahi dinlediklerini ifade edilmektedir.
Mevlüt adında bir ağabeyimiz vardı. Bulundukları mahallede sohbet yaptıkları kahvehaneye gazetesini arkadaşlarına okutur ve onlara, Nurdan bahisler anlatırdı. Bu muhabbete alışık olanlar ona giderken sorarlarmış: “Nereye gidiyorsun?
Mevlüt abi de onlara, “Cennet bahçesine gidiyorum” dermiş.
Son beş yılda mesaisini nurların okunmasına hasreten Mevlüt abi, sonradan ruhunu Rahmana teslim etmişti, mekânı Cennet olsun.
Nur dershaneleri, “Cennet bahçeleri” manasını taşımalıdır. Bu suretle, o yerleşim yerlerinin adeta bir manevî sigortası hükmünü taşımalı.
Cami ve mescidlere devamlılığın da bir anlamda soysal dayanışmanın en önemli görevlerden biri olduğunu da unutmamak gerekir. Muhabbetin ne kadar önemli olduğunu, o muhabbetten mahrum olanlar daha iyi anlamaktadırlar.