Sonra, hayata yansımaya başladı. Asr-ı Saadette doğan İslâm güneşi bütün dünyaya yayıldı… İslâm’ın tealisi ve yükselmesi buna bağlı idi..

Mü’minlerin güzel hal ve tavırları ile fethedilen ülke ve beldelerde İslam görünür hale gelince, başkaları da bu ışığa ilgisiz kalmayıp, bu manevî güneşe teslim olmuştu. Sahabiler bu yolun ilk yolcularıydı.

İspanya’ya kadar ulaşan bu güneş, sekiz yüz yıl bu ülkeyi saadet ile aydınlatmıştı. Tarık bin Ziyad: “Ya Rab! Şu okyanusu önüme çıkarmasa idin, senin dinini daha ilerilere götürecektim” diyordu..

Sonra, bu ideale Selçuklu ve Osmanlı sahip çıktı. “Ben bir kavim getireceğim. Onlar Allah’ı severler, Allah dta onları sever, onlar inanmayanlara celâlli, inananlara karşı alçak gönüllüdürler. Onlar, başkalarının kötülemesine aldırmazlar” âyetin mealine mazhar olmuşlardı.

Milyonlarca şehidin ve gazinin kanları ile imzalanan zaferler, insanları iki cihan saadetine nail etmişti. Ama, zaman değişmiş ve asır başkalaşmıştı. Bu asırda zaferler artık sinelere erişen hidayet Nurları ile yeşillenecekti. Öyle de olmaya başlandı.

Bediüzzaman Hazretleri “ben iman üzerine mesaimi teksif etmiş bulunuyorum” demesi bundandı.

Asrın başlarında hücum eden düşmanlara bu millet imandan aldığı güç ve kuvvetle karşı koymuştu. Malazgirt’le başlayan zaferler böyle devam edecekti. “Tükürün zalimlerin hayasız yüzlerine” diyen Bediüzzaman, gönüllü alay komutanlğı yapmıştı.

Asıl savaşı manevî sahada kazanılmıştı. “Müslümanları Kur’ân’dan koparma ve soğutma planları“ zir-ü zeber olmuştu. Nur Talebeleri alınan beraat kararları ile zaferler kazanmıştı.

Gönüllerde başlayan zaferler yeni nesilleri beklemektedirler.