Eğer aileler topyekûn, yakınları ve akrabalarıyla çocuğun her türlü ihtiyaçlarına, isteklerine, arzularına yakın ilgi, alâka gösterebilirler ve onların menfaatleri için her türlü yardıma koşabilirler ve yardıma hazır olduklarını ihsas edebilir, belirtebilirlerse çocuk bunu bebekliğinden itibaren her zaman algılayacak ve kendisi için sahiplenecektir.
Önemli olan çocuğun maddî vücuda varlığı değil de, ruhî, kalbî, aklî olan, his dolu, duygu dolu bütün lâtifelerinin memnun olabileceği her türlü müsbet çalışma, davranış ve eğitimin içerisinde olabilmektir. Çocuğun varlığının maddî, manevî olarak çevresine kabul ettirilmesi muhakkak gerçekleştirilebilmelidir.
Çocuğu bir yük gibi görmek, fazlalıksın hissi vermek, “keşke olmasaydın” cahilâne fikrini çocuğa duyurmak daha baştan çocuğun varlığını da inkâr etmektir. Bu tarz yaklaşımlar daima menfi etkilerini ileriki yaşlarda gösterecektir.
Hep bizlerin akıl ettiği, keşfettiği, öğütlediği hal ve davranışları değil de; ağırlıklı olarak çocuğun kendisinin yapmaya çalıştığı, yapabildiği iyi, güzel, faydalı hal ve hareketleri; bizler çocuğun gelişmesi ve varlığını ispat etmesi açısından takdir edebilmeli, kabul etmeli ve mükâfatlarla karşılık verebilmeliyiz.
Bütün arzu eğer çocuğun maddî manevî varlığının ispat edilmesi ve çocuğa birşeyler kazandırılmak istenmesi ise, bu bütün aile, akrabalar ve yakın çevresiyle beraber, hep birlikte gerçekleştirilebilmelidir. Bütün bu faktörlerden beklenen çocuğun yapabildiği, başarabildiği en küçük ve basit güzel, iyi, faydalı bir fikrin takdir edilmesi ve teşvik edilebilmesidir.
Çocuğa haftada, on beş günde veya ayda bir kere zaman ayırırsak ne kaybederiz. Kazanım ve faydalar ise sayılmayacak kadar çok olur. Çocuk kendine değer verildiğini, yalnız başına kendisiyle alâkadar olunduğunu ve varlığının çevresi tarafından takip edilip takdir ve teşvik dolu ifadelerle muhatap kabul edildiğini çok fazla ve çok iyi bir şekilde anlar.
Bırakın kırsa dökse de sofraya birşeyler taşısın; bilse de bilmese de bazen lâflarınıza karışsın; marketlerde alış veriş sırasında ilk önce o seçsin, o taşısın, arabanızı temizlemeye yardımcı olsun; okuluna yalnız başına gidip gelmeyi denesin; hazırlanmamış olsa bile yardım edilecek derslerde o da söz alsın; sevinçlerini ve üzüntülerini sizinle paylaşırken dinlenilsin; eğer herhangi bir işi yapmak istiyorsa sizler hâkim ve öğretmen değil, hademe ve yardımcı olun vb. Binlerce misale terbiye metodlarımızda yer verelim.
Çocuklarımız bizleri tecrübe ve bizim eksik, noksan ve yanlış bilgilerimizle terbiye etmeden; gelin bizler bu konuda hazırlıklar yapalım ve evlâtlarımızla birbirimizi tekmil etmeye, tamamlamaya ve mükemmel işler yapmaya hazır olalım.