Beliğ, belâgatli ve edebî konuşmanın da bir kuralı, kaidesi, düsturu ve prensibi varken; elbette ki çevresi, etrafı, müştemilatı itibariyle de dikkat edilmesi lâzım gelen hususlar da vardır.

Kibar olmak, efendice usûlüne uygun bir nezaket ve naziklik içerisinde tavırlarımızı sergileyebilmek. Zarifçe kendi sesimizi ve bilgimizi ayarlı olarak anlatabilmek…

Nezaket kaidelerinin bir adım ötesine atlayarak, asaletli, saf ve durgun bir edaya sahip olabilmek… Hem kendimize, hem de başkalarına dürüst olmak bâbından; ifadelerimizde, anlattıklarımızda, konuşmalarımızda daima her tarafı kollayıp, gözetmek ve koruyabilmek adına adaletli olmak…

Sıdkı/doğruluğu esas alan, gerçekleri ve olduğu şekliyle aktarımları yalansız, riyasız ortaya konuşabilmek… 

Kavl-i leyyin denen kuralı hiçbir zaman atlamadan tatbik ederek; mülâyemetli, yumuşak, ikna ile ifa eden bir üslûp tarzını daima benimsemek.

Yerli yerinde, zamanında, ihtiyaç olduğu zamanda konuşmak, söylemek, hitap etmek ve anlatmak… Herhangi bir konuda, herhangi bir kişiye aklımıza ne gelirse hemen anında söylemek ve konuşmak değil…

Boş olmasın… İçinde faydanın yanında ve önünde hikmet olsun… Sebepleri, nedenleri, niçinleri, nasılları cevaplayacak, tatminkâr karşılıklarını verecek bir hitabet ve konuşma olsun.

Zamanında, istenilen ve ihtiyaç duyulan vakitlerdeki konuşmalar, hitaplar daima ve muhakkak bir surette gerçek muhataplarına, ihtiyaç sahiplerine ve lüzumlu adamlara yapılabilmeli ki netice, müsbet netice için kalplerde, ruhlarda, akıllarda makes bulabilsin.

Konuşulacaklar severek, isteyerek, kalpden, candan, ciğerden, hasbilikle seçilmeli ve uygulamaya konulabilmelidir.

Bütün bunları yerine getirirken, ifa ederken de olmazsa olmaz şart ve istek, arzu ise; hakkaniyetli olmaktır. Daima hakkın, hukukun hakkı verilerek hareket edilebilmelidir.