Ben, pek kat’î bir surette ve bine yakın tecrübelerim neticesinde kat’î kanaatim gelmiş ve ekser günlerde hissediyorum ki Risale-i Nur’un hizmetinde bulunduğum günde, o hizmetin derecesine göre kalbimde, bedenimde, dimağımda, maişetimde bir inkişaf, inbisat, ferahlık, bereket görüyorum. Hem orada iken hem burada çok kardeşlerimden aynı hâleti hissettim ve ediyorum. Ve çokları itiraf ediyor ki “Biz de hissediyoruz” derler. Hatta size geçen sene yazdığım gibi benim pek az gıda ile yaşadığımın sırrı o bereket imiş.

Hem İmam-ı Şafiî’den (ra) rivayet var ki: “Hâlis talebe-i ulûmun rızkına, ben kefalet edebilirim” demiş. “Çünkü rızıklarında vüs’at ve bereket olur.” Madem hakikat budur ve madem hâlis talebe-i ulûm ünvanına Risale-i Nur Şakirdleri bu zamanda tam liyakat göstermişler; elbette şimdiki açlık ve kahta mukabil Risale-i Nur hizmetini bırakmak ve zaruret-i maişet özrüyle maişet peşine koşmak yerine en iyi çare, şükür ve kanaat ve Risale-i Nur Talebeliğine tam sarılmaktır.

Evet, her tarafta, bu derd-i maişet herkesi sarsıyor. Ehl-i dalâlet, bundan istifade eder; ehl-i diyanet de kendini mâzur bilir, “Zarurettir, ne yapalım?” der.

Demek ki Risale-i Nur Şakirdleri bu açlık ve zaruret musibetine karşı yine Nurla mukabele etmeli. Her şakirdin vazifesi, yalnız kendi imanını kurtarmak değil, belki başkasının imanlarını da muhafaza etmeye mükelleftir. O da hizmete ciddî devam ile olur.

Size yazmıştık ki muarızlara adavetle mukabele etmeyiniz. Mümkün olduğu kadar, ehl-i takva, ehl-i ilme karşı dostâne vaziyet alınız. Fakat bu noktaya dikkat ediniz ki Risale-i Nur’un zararına ve şakirdlerinin salâbet ve metânetlerine ilişecek bir tarzda daireniz içine sokmayınız. Öyleler, niyet-i hâlise ile girmezse, belki fütur verirler. Eğer enaniyetli ve hodfuruş ise; Risale-i Nur Şakirdlerinin metanetlerini kırarlar, nazarlarını Risale-i Nur’un haricine çekip dağıtırlar. Şimdi çok dikkat ve metanet ve ihtiyat lâzımdır.

Bu havalide, hakikaten ümidimin fevkinde, Risale-i Nur Talebelerinden iki kahraman yetiştiler: Baba-oğul, Ahmed Nazif, Salâhaddin. Bu iki zat Risale-i Nur’un neşrinde iki yüz adam kadar çalıştıklarını görüyoruz. Ezcümle birisi, yani oğlu Kars’ta durup hem Van’a hem Erzurum’a hem Konya’ya hem buralara, size leffen gönderdiğim mektup gibi muhabereler ile tesirli bir surette çalışıyor; tam bir Abdurrahman’dır.

Kardeşiniz

Said Nursî

Kastamonu Lahikası, yeni tanzim, s. 207

LÛ­GAT­ÇE:

adavet: düşmanlık, husumet.

derd-i maişet: geçim derdi ve zorluğu, geçim sıkıntısı.

fütur: zayıflık, gevşeklik, usanç.

hodfüruş: kendini beğendirmeye çalışan, övünen.

inbisat: ferahlama, yayılma, genişleme.

kaht: azlık, kıtlık, yokluk.

muarız: muhalefet eden, karşı çıkan, muhalif.

talebe-i ulûm: ilim talebesi.

vüs’at: genişlik.

zaruret: maddî sıkıntı, yoksulluk, fakirlik.

zaruret-i maişet: geçim zaruriyeti, geçim zorluğu.