Şartlar seni zorluyor. Aile bir araya nasıl gelecek. 

O zaman en az zayiatla ne kadarı ile gideceğini hesaplamaya başlıyorsun. Sen program yaparken, senden uzak olan aile bireyleri de davetiyesini alıyor. Ayrı ayrı kararlar verilerek davete icabet kararı verilse de, havuzda birleşerek o davete icabet kararı veriliyor. Şartlar zor gibi görünse de, alınan kararla; bütün zorluklar maddeten ortadan kalkmasa da manen kalkıyor. Ruhlar birleşiyor. İki iken 11, üç iken 111 oluveriyorsun. Sırt sırta vermenin ortak akılla meşveret yaparak karar almanın neticesinde; bütün zorluklar, kolaylaşıyor. Sebepler dairesi sana en güzel yolları gösteriyor. 

Nurani bir ziyafet, maddi ziyafeti akla bile getirmiyor. Otobüs şoförüne sıkı sıkı tembih ediliyor. “Eyüp’te sabah namazı kılınacak ona göre bizi menzilimize sağ salim, Allah’ın izniyle ulaştır” deniyor. Dualar okunuyor. Yolcular kimi uyuyor, kimi uyanık ağızlarda Ayet-el Kürsü okunuyor. Otobüs Eyüp Sultan’a yanaştığında Allahu Ekber ile müezzin ezana başlıyor. Bir tatlı telâşe; namaz için hazırlıklar yapılıyor. Akın akın her taraftan cami dolup taşıyor. Namaz kılınıyor. Başka bir tatlı telâşe başlıyor. Kimi sahabe Eyüb’ü, kimi ise mezarlığı ziyarete koşuyor. Herkes her ikisini de öncelik gözetmeksizin yapma gayretinde. 

Müthiş bir manevi hava… 

Mezarlığa doğru çıkarken; nice dünyevi makamı olan insanların orada olduğunu (oraya mezarlık girişine asılan özel panoda) görüyorsun. Manevi makamları dünyada ve ahirette yüksek olanlar maalesef bu tanıtım tabelalarında pek görünmüyor. Ama insanlar bu tabelada isimleri görünmeyenlere koşuyor. Onlara daha çok dua ediyorlar. 

Ziyaret ve İstanbul’un güzelliklerini; maddi güzelliklerinin yanında manevi güzelliklerini mihmandar gezdireceğini söylüyor. 

Burada bir ses “Eğitim merkezinde kahvaltı var.” Gidiyorsunuz. Yüzlerce kişi, sofraya oturuyorsunuz simit, peynir, zeytin, çorba, börek derken sofrada bir bereket görüyoruz. Elhamdülillah diyoruz. Şükrümüz nimeti ziyadeleştiriyor. 

Sonrası tatlı telâşe: Manevi makamların gezilmesi ve davet edildiğimiz yere icabet. 

Yıllar önce beraber çalıştığınız, bir mekânda bulunduğunuz dostlar size kalpten gülücükler atarak karşılıyorlar. Diyorsunuz, “İşte kardeşlik bu, yol arkadaşlığı bu.” 

Allah’tan duamın dünyevi yönünün bana sunulan ikramlardan kabul edildiğini anladım. İnşallah ahirete yönelik olanlar da kabul edilir.