Ölçüyü hayat tarzı yapmamış hiç kimse, korunmuş değildir. İmtihan herkes için her an devam eder. Kazanmak ve kaybetmek; nefes nefestir. Korku ve ümit içinde, şahs-ı maneviye itimat ederek ilerlemek en sağlıklısıdır.

Devam eden hayatta imtihan soruları hep aynı değildir. Değişen sorulara ezberci cevaplar puan kazandırmaz. Hizmeti artanın soruları ağırlaşır. Kendini yenilemeyen olgunlaşamaz, geriler. Kendini yenileyen bir şahs-ı manevî bünyesinde fert de yükselir, hizmet de zevkli hale gelir.

İman hizmetinde ihlâs yoksa (Allah muhafaza) insan hizmet ediyorum diye diye kaybedenlerden olur. İhlâs, şartlar ne olursa olsun ümit taşımaktır. İhlâslı hizmet, ‘şu olursa’, ‘şöyle olursa’, ‘dediğim gibi olursa’ gibi dün- yevî hesaplı pazarlıkları kabul etmez. İhlâslı hizmette, ‘O razı ise…’, temel paroladır.

‘Haklı olma’ hırsı, ihlâsı kaybettiren bir hizmet tuzağıdır. Bu tuzağa düşen, enaniyetin tesiriyle kendinden başka bir şey göremez. Öyle ki, nefsine tarafgirlik hissi, meleği şeytan gösterir, hak ve hakikate kör olur.

Hizmette meşveret, insaflı farklı görüşlerle yapılır. Amaç doğruya ulaşmaktır. Herkes, zemininde kendi doğrusunu sonuna kadar savunmalıdır. Farklı insaflı fikirler etkileşimle olgunlaşır, kıvama kavuşur. Ulaşılan netice ne kadar çok kalp atışlarıyla, duâ ile sağlanırsa, o nispette rahmeti celp eder.

Hırslı insan esnek olmaz. Esnek olmayanda olgunlaşma görülmez. Böyleler, beklediği gibi çıkmayan sonuca suizanla bakar. Farklı görüştekileri ehliyetsiz bulur, beğenmez. Kendi fikrinde haklı olma hırsıyla ortak aklı, şahs-ı maneviyi terk eder, hukukları çiğner, pek çok veballere girer. Belli ki, haklı olmak hırsı, kulluğu unutmuş enenin ve terbiye edilmemiş nefsin işidir. Kardeşlerinin gözüyle bakamayan, kulaklarıyla işitemeyen, tam bir körlük hali yaşar, tamiri güç pek çok hatalara, hırsın neticesi manevî yıkımlara sebep olur. 

Evet, haklı olmak güzeldir, ama başka haklıları çiğneyerek değil.