Hakikate kapadı gözlerini.

Haksızlıkta sustu.

İşitmedi çığlıkları.

Okşamadı yetimin başını. Kendine hile etti, vicdanını titretti insanoğlu. 

Ve koptu kıyameti.

Yalan söyledi insanoğlu.

Sükût etti insanlığı.

Ahlakı bozuldu.

Ve düştü cehennemin yoluna.

Kendini, ruhunu zehirledi.

Kıyameti koptu insanın.

Şeytan hükmetti ruhuna.

Yalan, yeni yalanlar getirdi peş peşe.

İnsan kaybetti imtihanını.

Yüce Nebi kapattı kapısını yalancıya.

Rabbinin kudretine iftira etti, ‘olmayana oldu, olana olmadı’ dedi.

Sonra nasılsa durdu, durdu; düşündü, düşündü... Ve tövbe etti insan bu çirkinliğe. Pişman oldu. Yolu, cennete dönüştü böylece. Sıdk ehli oldu sıyrılınca yalandan. Peygamberlerden sonra anılır oldu makamı. Şehitler, salihler ondan geride durdular. Teali etti insan tövbesiyle. Kul oldu Rabbine.

Yine kıyameti koptu insanın, her insan gibi; ama cennete açıldı penceresi.

İnsan kendi yolculuğuna gülümsedi.