Evlât, kendi imtihanda, anne baba hem kendi hem de evlât imtihandadır.

Nasih, sorumluluğunu hakkıyla yerine getirdikten sonra daha ötesine gidemiyor. Çünkü evlât da imtihandadır. Elbette nasih; kendi tavır ve tutumundan, nasihatinin kıvamından, sözünün zamanından, zemininden ve neticede ettiği duâlardan sorumludur.

Sözünüzün dinlenmemesi; nasihatinizin kötülüğünden, zamanında zemininde olmamasından, hakikatini nefsinizde yaşamamanızdan değildir. Peki nedendir? Sınırımız oraya kadardır. Sonrası evlâdımızın imtihanıdır.

Peki o aşamada ne yapmalıyız? Bizzat atılması gereken adımları attıktan sonra neticeye rıza göstermeliyiz, Allah’ın takdirinde hikmetler olduğuna inanmalıyız. Aczimizi hissedip, evlâdımızın imtihanının kolaylaşması için duâlar etmeliyiz.

Enes bin Malik (ra), Resûlullah’a (asm) on yıl hizmet etti, “Hâdimü’n-Nebî” lâkabıyla anıldı. Peygamber Efendimize (asm) nasıl hizmet ettiğini ve Efendimizin (asm) kendisine karşı tutumunu şöyle anlatır: “Hazarda (barış) ve seferde (on sene) hizmetini gördüm. Vallâhi işlediğim bir kusurdan dolayı: “Niçin böyle yaptın?” veya yerine getirmediğim bir vazîfeden ötürü: “Bunu niçin yapmadın?” dememiştir.” (Müslim, Fedâil, 52)

Düşünsenize, biz o kadar çok kelimelerle, cümlelerle (Nasıl tonda, iffette kelime ve cümleler kim bilir!) nasihatımız tesir etmezken, çocuğa karşı bir davranışı ‘Neden böyle yaptın/yapmadın?’ deme noktasına getirmemek ne büyük bir eğitim devrimidir.

Kur’ân ahlâkının bu muhteşem tablosu, bu peygamberi kesit, modern eğitim dünyasına, ebeveynlere çok yüksek, yol gösterici bir uygulama manifestosudur.

Evlâtlarımızdan, öğrencilerimizden şikâyeti ortadan kaldırmanın yolu, şikâyet etmeden eğiten vahiy terbiyeli Resule danışmaktır. Şikâyetimiz çoksa, doğru rehberi bulamamışız veya onu yeterince tanımamışız demektir.

Âlemde çaresi olmayan bir dert yoktur, çaresi bulunmamış dert vardır.