Merak ediyorum… Hani arefeden gidilir ya yitirilenlerin yanına, arefeden bayramlaşılır ya hani. Birgün önceden bayramlaştığımız, bambaşka diyarlara uğurladıklarımızın ardından mutlu bir bayram gelir mi peki?
Merak ediyorum ben… O insanlar ne yaşıyor, hissediyor muyuz? Hissetmeyi de geçtim, fark ediyor muyuz en azından? Şükrediyor muyuz sevdiklerimizin yanımızda olması ne büyük nimet diye?
Kendimizden uzak düşünmeyelim. Bizim de vardır belki yitirdiklerimiz. Dedesinden, annesinden, eşinden, çocuğundan ayrı bayram geçiren yok mudur içimizde? Olmaz olur mu? “Olmaz olsun” deriz belki, ama böyle şeyler olmasa fani dünyada olduğumuza dair kim uyandıracak bizi?
Hadi artık üzüntümüzü bir kenara bırakalım, gelin bu bayram onları çok mutlu edelim ve o bambaşka diyarlara bayram hediyeleri gönderelim. “Burada bayram var, telâş var, yoğunluk var, ama biz seni unutmadık” diyelim onlara…
Oradakiler için en güzel hediye duâ olsa gerek. Acısı sıkıntısı varsa okuduklarımızla Rabbimizin o sıkıntıları hafiflettiğini düşünsenize, ne büyük hediye olur onlar için. O halde ne duruyoruz? Berzahtaki bir insanı mutlu etmek bu kadar kolayken ne diye bekliyoruz hâlâ? Kur’ân’ı, Cevşen’i elimize alıp onlara hediye göndermek şeytanın söylediği kadar zor değil. Düşünüp de gözümüzde büyütmeden hemen rafta duran Kur’ân’ı alıp gönderelim hediyemizi, onları daha fazla bekletmeden…
Siz böyle bir durumda olsaydınız bekletilmek ister miydiniz?