Kâinatın var oluş sebebi sevgi, muhabbettir. Varlık âleminin Sahibi verdiği nimetlerle kendini tanıttırmak, sevdirmek ister. Birbirlerine iki yabancı iken onları çeşitli vesilelerle bir araya getiren, tanıştıran, kalplerine rahmetinin delili olan muhabbeti yerleştiren Rabbimiz bu ibretli tablonun fark edilmesini, tefekkürünü ister. Eşini Allah’ın bir emaneti ya da hediyesi olarak kabul eden, muhabbet, hürmet gösteren, Allah’ın rızası dairesinde davranan bir şahıs için bu hal de bir ibadet hükmündedir. 

Aksi takdirde eşler arasında ruh, gönül, şefkat, hürmet birlikteliği olmaz. Kadın da erkek de bir eğlence ve oyuncak vasıtası olur. Birbirlerini “meta” olarak görürler. Değiştirilen araba, ev, mobilya gibi eşler de eskimiş görünür. Boşanmalar, aile içi şiddet olayları artar.

Bezm-i âlem Valide Sultan “Muhabbetten Muhammed oldu hâsıl, Muhammedsiz (asm) muhabbetten ne oldu hâsıl?” sözleriyle bu hakikati ne güzel ifade eder!

Kur’ân’dan altın bir formül

Erkek olsun, kadın olsun Allah’a, ahirete inanan bir insan eşini Allah için sever. Allah için olan sevgide eşler birbirine emanettir. Bilirler ki imanla kabre girerlerse, cennette de birlikte olacaklardır. Onun için de iyi geçinirler. Affedici olurlar. Allah’ın Hakîm ismi gereğince her işinde bir hikmet olduğunu, hiçbir şeyi başıboş yaratmadığını sık sık kendilerine hatırlatırlar. 

“Onlarla iyi geçinin. Eğer onlardan hoşlanmadıysanız, olabilir ki, siz bir şeyden hoşlanmazsınız da Allah onda pek çok hayır yaratmış olur.” (Nisa Suresi, 19.) 

Bediüzzaman Hazretleri de mutlu bir evlilik tablosunun sırrını şu ifadelerle anlatır: 

“Bir işte mütehayyir kalan veya bir şeye dalarak tefekkür eden adam, velev zihnen olsun ister ki, birisi gelsin, kendisiyle o hayreti, o tefekkürü paylaşsın. Kalplerin en latifi, en şefiki, “kısm-ı sâni” ile tâbir edilen kadın kalbidir. Fakat kadın ile ruhî imtizacı (geçimi) ikmal eden, kalbî ünsiyet ve ülfeti itmam eden, sûrî ve zahiri olan arkadaşlığı samimileştiren, kadının iffetiyle, ahlâk-ı seyyieden temiz ve pâk bulunması ve çirkin ârızalardan hâli olmasıdır.” (Bediüzzaman Said Nursî, İşarat’ül-İ’caz, s.165.) 

Evet, sevinç ve kederlerin paylaşımı önemlidir. Kadınla erkek arasındaki ülfeti, arkadaşlığı, samimileştiren en önemli unsur ise iffet ve temiz ahlâktır. 

Bugünün yarını, ahireti var 

Eşler arasındaki samimiyetin ve muhabbetin derecesini ise Allah’a ve ahiret gününe iman belirler. Bu hakikat Risale-i Nur’un satırları arasında şöyle anlatılır: “Hâne ve aile hayatının hayatı ve saadeti ise; samimî ve ciddî vefâdarâne hürmet ve hakikî ve şefkatli ve fedâkarâne merhamet ile olabilir. Ve bu hakikî hürmet ve samimî merhamet ise, ebedî bir arkadaşlık ve daimî bir refakat ve sermedî bir beraberlik, hadsiz bir zamanda ve hududsuz bir hayatta, birbiriyle pederâne, ferzendâne, kardeşâne, arkadaşâne münasebetlerin bulunmak fikriyle ve akidesiyle olabilir.” (Bediüzzaman Said Nursî, Şualar, s.154) 

Hülasa

Allah’a ve ahiret gününe iman sadece eşler arası değil, ailenin diğer fertleri, (evlat, kayınvalide, kayınpeder, kayınbirader, görümce, elti vs…) arasındaki iletişimde de geçerli olan altın formüldür!