Dinleyiciler, birbirine göz ucuyla bakarak ne yapmaları gerektiğini araştırıyorlar, fakat nedense tepki gösteremiyorlarmış. İki saat süren sessiz konserden sonra ünlü virtüöz oturduğu yerden kalkarak büyük bir ciddiyetle dinleyicileri selâmlamış. Salon alkış sesleriyle çınlamış.

İngiltere’de yaşanan bu olaydan sonra piyanist, kendisiyle söyleşi yapan televizyon spikerine, “André Maurois’nın meşhur sözünü test etmek istedim, demiş: İnsanlardaki tepkisizliğin nereye kadar varacağını öğrenmek istedim, meğer sınırı yokmuş!”

Evet, ülke olarak bizler de tepkisizliğin sınırsızlığını test ediyoruz. Gün geçmiyor ki bu ülkenin gündemine bir çürümüşlük, kokuşmuşluk ve ahlâksızlık haberi düşmüş olmasın. Her gün yeni videolar twitler, ifşaalar. Kendi ülkemizde yaşanan bunca ahlâksızlıklara, uyutulmuş ve uyuşmuş bir beyinle sanki Güney Amerika’daki bir ülkede geçen olayları anlatan bir dizi gibi bakıyoruz çoğu zaman. 

Herkes birbirini hain diye damgalıyor. Bazı hain parmaklar kendi hainliklerini örtbas etmek için hainler üretiyor.

Demokrasisi işleyen ülkelerde “Pandora kutuları, genellikle cesaretle görevini yapan eller tarafından açılır ve pisliğe bulaşmış devlet görevlilerini, cezaevine, duruma göz yuman siyasetçileri de koltuklarından kaldırıp evine gönderirler. Biz de ise Pandora kutuları çok kere Susurluk kazası misali tesadüfen (!) ya da menfaat çatışmasına girenler tarafından birbirlerini ifşa suretiyle açılıyor, pislikler ortaya çıkıyor, skandallar dillere düşüyor.

İşin en ilginç tarafı da Pandoranın kutusu açılmış gibi gözükse de, saçılan yasadışı olayları araştıracak ilgili gözler yargısıyla, siyasetçisiyle, muhalefetiyle, medyasıyla başka yerlere bakıyor veya korkusundan bakamıyor.

Çürüme, “kötü” olanı seyredip/seyirci kalıp “Aman da ne kötü şeyler oluyor cemiyette” şikâyetini diline dolamak ile başlıyor sanırım.

Tepkisizliğin geldiği boyut gözler önündedir. Yani karşısına çıkıp yalanlayanın olmadığı bir ifşaacı var karşımızda. İşin ilginç boyutu tepkisizlik, pisliğe bulaşanlar kadar çok ciddî anlamda hazm-ı nefs edenlerin de ahlâkından haber veriyor.

En kötüsü de neyi muhafaza ettiğini bilmeyen muhafazakârlardaki “kuzuların sessizliği”.

Acaba siyasî irade, ‘ben ahlâksızım, ama toplum da ahlâksız’ mı demek istiyor. Yani siyasî kirlilikler toplumun bir aynası mı oluyor?

Acaba bu sessizlik, miri malından çalanların dağıttığı kırıntılara kanaat edenlerin sessizliği mi?

Acaba başka konularda iktidarın en ufak bir yanlışına hücum eden muhalefette de mi çürüme var?

Acaba iktidara payanda olmuş bir kısım sivil toplum ve cemaatlerin de sessizliği “Ne istedilerse verdik” anlayışının bir tezahürü müdür?

Hasılı, elbette ümitsiz değiliz. Bu millet tarih boyunca sağduyusuyla nice badireleri atlatmıştır. Bu hissizlik ve tepkisizlik çözülebilirse, geleceğe dair ümitler yeşerebilecektir. Bu uyanışın bir an evvel olması gerekir. Zira, uyuşukluğa alışmış zihinlerin tekrar hissizleşmesi ve tepkisizleşmesi çok kolay olacaktır.