Bu bültenin baş kısmında her hafta yer alan “Konuşulmaması Gerekenler-Dikkat Edilmesi Gereken Konular” başlıklı temel talimat metninin üç paragrafını bugün nakil ve kısaca tahlil edelim. 

Birincisi:

“*Kutlama mesajlarının dışında dinî konulara girilmemeli. Röportaj ve televizyon programlarında konu ile ilgili gelen ısrarlı sorulara, laiklik vurgusu ile dinî konuların (cevaplarının) siyasilerin değil konu ile ilgili çalışan İlahiyat kökenli akademisyenler ile din âlimlerinin vermesi gerektiğine vurgu yapılmalı. Siyasilerin din konuşmasının dini siyasete alet etmek olduğu vurgusu yapılabilir. Camiye, kışlaya ve okullara siyaset sokulmamalı.”

Bu ilkesel cümlelerde biz herhangi bir hata ya da falso göremiyoruz. 

Yeter ki siyaseti dine ve topluma hizmet ettirmenin usûlleri ve araçları ve bir de siyaseti dine alet edeyim derken dini siyasete alet etmek arasındaki fark uygulamada doğru şekilde tesbit edilebilmiş olsun. 

Zaten, işleri icabı günahlardan uzak durmaları hayli zor olan siyasilerin din konuşması, ancak, meşhur anayasa hukuku ordinaryüs profesörü merhum Ali Fuat Başgil’in “Din ve Laiklik” kitabının girişine koyduğu şu cümledeki bakış açısıyla olabilir ve olmalı: 

“Dinen günahkâr olmak, dini sevmeye ve dindarın tükenmez saadetine imrenmeye mani değildir.”

Diğer bir paragraf:

“*Türk Ordusu ve Genel Kurmay Başkanlığı ile ilgili eleştirel söylemlerde bulunulmamalı. AKP’nin millet (Milliyetçilik) ve ümmet (Din) siyaseti üzerinden rant elde etmeye çalıştığı, bu ideal doğrultusunda duyguları sömürerek oyunu arttırma çabasında olduğu doğru da olsa söylenecek tek bir cümle dahi rakibin eline çok önemli bir fırsat verebilir.”

Bizce de “İki kör dolma yiyormuş …” diye başlayan fıkradaki gibi yapmamak çok önemli bir prensip. Ordunun şerefini ve itibarını muhafaza etme hususunda örnek olma gayreti bile tek başına çok kıymetli bir duruş.  

Hele milliyetçilik bahsinde “makuliyet” seviyesinde ve “ortalama”da kalabilmek çok kıymetli. 

Diğer bir paragraf:

“*Türkiye’nin etnik ve mezhepsel, cinsiyet ve sınıfsal yapılanmalarına yönelik daima birleştirici bir söylemde bulunulmalı. Söylemlerimiz Türkiye Cumhuriyeti Vatandaşlığı ortak paydasından hareket etmeli. Kurtuluş Savaşı’ndaki birliktelik ruhundan dem vurulmalı hak arayışlarımızı ve adalet söylemlerimizi belirli zümreler ve olaylar için değil kavramlar ve olgular için kullanmaya dikkat edilmeli.”

“Dem vurmak”taki samimiyet riski bir yana, bu ilkeler de olumlu siyaset için önemli prensipler durumunda. 

Hele “herkes için adalet” talebi kadar kıymetlisi yok. 

Sosyal tabakalaşma bir olgu. “Yetmiş iki millet” de boş söz değil. O halde sınırlandırıcı ve “başkasını yutmakla beslenen” haksız rekabetçi siyasetten ve çatışmacı sosyal yapı arayışından uzak durmak lâzım. 

Eski “jakoben CHP”nin en önemli hatası, adındaki “halk”a rağmen, herkesi kendisine benzetmek isteyen ve “halk için halka rağmen” ya da “halka rağmen halk için” inkılâpçılığını şiar edinmiş olan mütegallibe nevinden sözde elitlerle dolu olmasıydı. 

Değişmek zordur. Hele siyasî partiler için. 

Ama başarmak kıymetlidir. Bilhassa siyasî partiler için.