Öncelikle ikisini birbirinin alternatifi ya da zıddı gibi görmek de göstermek de yanlıştır. 

Zira olağanüstü yönetim usulleri demokrasinin bazı kurum ve kurallarının askıya alınması değildir. Anayasa yürürlüktedir. Sadece, demokratik yönetim geçici süre için daha tedbirli ve daha sıkı davranmaktadır. 

Sıkıyönetimi ihtilal/darbe dönemi yönetimi ile karıştırmamak lazım. 

Basitçe şöyle tarif edelim: 

Olağan dönemde askerî birliklere emir verme yetkisine sahip olmayan vali, sıkıyönetimde bu yetkiye de sahip olur. 

Oysa darbe döneminde asker valinin değil, vali askerin kontrolüne girer! 

Olağanüstü yönetim biçimleri elbette istenmez. Adı üstünde fevkaladedir. Üst olması üstün olması demek değildir. En iyisi elbette olağan olanıdır. 

Ama bu yönetim biçimleri de bir gereklilikten doğar, bir ihtiyaca cevap verir.  

O halde başbakanlar ve diğer iktidar taraftarı siyasetçiler neden olağanüstü hali istemezler? 

Cevap basit. 

Olağanüstü hal ilan etmek zorunda kalan bir hükümet, başarısız bir hükümettir de ondan. 

Başbakan da konuşmasında bundan bahsetti. Bizim başarısız olduğumuzu iddia edenler buna delil göstermek için sıkıyönetim istiyorlar, dedi. 

Dedikleri doğrudur. 

-Hükümet bilhassa asayiş yönetimi konusunda başarısız olmuştur. 

-Sıkıyönetim ve benzeri bir olağanüstü hal ilan edilirse, bu, hükümetin başarısızlığını net biçimde gösterir. 

Ama Sayın Başbakan’ın unuttuğu bir şey daha var:

-Olağanüstü hal ilan etmesi gerekiyor ise ve fakat ilan etmiyorsa hükümet daha başarısız olur. 

Bu başarısızlık ise önce millete yansır, sonra da sandığa. 

Hatırlayalım. 1999-2000 iktisadî krizinde Ecevit hükümeti ekonomik sebeple olağanüstü hal ilan etmeye davet edildi. 

Ecevit, Davutoğlu ile aynı gerekçelerle bu talebi reddetti. Siyasetini kurtarmaya çalıştı. 

İşe yaradı mı? Kesinlikle hayır. 

Aksine, hem kendisinin siyaseti ve hükümeti gitti hem de 2002 seçimlerinde TBMM üyelerinin %90’ı meclis dışı kaldı. 

Tarih dersi, alan içindir.

Almak ise istemekle olur...