Biz de iki hafta önceki bir yazımızla vurguladık. (Linki: https://www.yeniasya.com.tr/ahmet-battal/cezaevine-virus-bulasirsa_515088)

Geçen hafta nihayet konu siyasetin gündemine girdi. Koalisyon ortaklarınca Kanun teklifi hazırlandı. Ve infaz düzenlemesi Mecliste. 

İçerik konusu net değil ve son şeklini elbette önümüzdeki günlerde Komisyon ve Genel Kurul verecek. Ama mutfaktaki bazılarının “terör örgütüne üyelik”ten yatanları ayrı tutma “merakı” sürüyor.

Milletvekilleri bu vesileyle bu günlerde yine büyük bir vicdan sınavında. Ya ayrımcılık yapacaklar ya da eşitliği savunacaklar. Biz kopya verelim.

İktidarın ve milletvekillerinin hiç değilse bu konuda Prof. Dr. İzzet Özgenç gibi Ceza Hukuku Hocalarını dinlemesinde fayda var. 

Olayın iki boyutu var. 

Birincisi eşitlik ilkesi meselesi: Geçmişte suçlular arasında ayrımcılık yapılarak çıkarılan af kanunları Anayasa Mahkemesi’nce eşitlik ilkesine ve diğer bazı Anayasal prensiplere aykırı bulunarak iptal edilince siyasetçilerin ummadığı sonuçlar doğmuştu. Bu sefer de benzer bir risk var. Beklenen ve korkulan olursa, vebali, göz göre göre “biz yaptık oldu” diyenlerin ve TBMM’de onların teklifine el kaldıranların omzunda olacak. 

İkincisi ise daha basit ve daha temel bir mesele: 

FETÖ (Fethullahçı Terör Örgütü) üyesi olduğu gerekçesiyle yargılananlar ile diğer terör örgütlerine üye olmaktan yargılananlar arasında esaslı bir fark var. (Bu farkın infaz meselesinde nasıl nazara alınacağı ayrı bir konu ve neticede Meclisin işi).

Meselâ HDP’li ile PKK’lı şöyle ya da böyle birbirinden ayrılıyor. Hâkim ve savcılar bu konuda karar verirken ilkesel olarak müsterihler. Sadece her bir somut olay bazında delillerin doğru takdir edilip edilemediğinin vicdanî sıkıntısını yaşıyorlar. 

Ama FETÖ üyeliği meselesinde durum “ilkesel olarak” çok karışık. 

Bu konudaki yargı kararlarının çoğunda “cemaat eşittir örgüt” sayılıyor. 

Bir zamanların devlet nezdinde “en makbul cemaat”i bir şeyler olup da “terör örgütü” sayılınca, cemaate üye ve dolayısıyla iktidara muhalif kalmaya devam etmiş olanlar da somut suç işleyip işlemediklerine dahi bakılmaksızın, terör örgütü üyesi olmaktan cezalandırılıyorlar. 

Bu grubun içinde “örgüt adına suç işlemiş olanlar” yani gerçekten ceza alması gerekenler neredeyse yüzde birlik bir azınlık. 

Daha da önemlisi, bu azınlık gruptakiler hakkındaki dâvâlarda, onların “somut suçları” bir yargılama sebebi yapılmıyor. Hatta deliller arasında dahi geçirilmiyor. 

Cemaate mensubiyeti gösteren delillerle yargılama yapılıyor. Biri ikisi suç olmayan fiillerin beşi onu bir kişide birleşince o kişi yargıdan terörist damgası yiyor. 

Görüştüğümüz tüm yüksek hâkimler ve ceza hukukçuları, bu mahkûmiyet kararlarının eninde sonunda AYM’den ya da AİHM’den döneceği ve bu kişilerin sonuçta tazminatlarını alıp göreve dönecekleri hususunda müttefikler. 

Bu grubun içinde olup da somut suç işlemiş olanların bu suçlarının böylece cezasız kalacak olması ise en önemli problem. 

Meselâ ETÖ üyeliği isnadı açısından masum olan kişileri sırf siyasî tutumları ya da ideolojileri sebebiyle Silivri’ye vs. dolduran hâkim ve savcıların önemli kısmı, bugün bu suçlarından dolayı değil, sadece “cemaat=örgüt”e mensubiyetten yargılanıyorlar. 

İtibar suikastı yapan gazeteciler, rakibinin ayağına çelme takıp kaydıran bürokratlar, darbe işinden önceden haberdar olduğu iddia edilen yüksek hâkimler ve yüksek bürokratlar … için de aynı durum geçerli.

Ve bu yanlış yargılama süreci devam ettiği takdirde sonuçta bunlar da beraat edecekler ve sonuçta “sahte kahramanlar” olacaklar. 

 Demek bu konudaki ana mesele infaz düzenlemesi vs. değil. Yargılamaların mantığının değişmesi lâzım. Bunun için de milletvekillerinin bu yanlışları Meclis Kürsüsü’nden daha sık dile getirmesi ve bilhassa yüksek hâkimleri cesaretlendirmesi lâzım.