Bu konuşmanın son iki cümlesini tahlil edelim:

1.  “Toplantı yeter sayısı, karar sayısı, hep birlikte orada yer alacağız ki muhalefetin karşısında gülünç duruma düşmeyelim.”

Demek muhalefetin karşısında gülünç duruma düşen ve bunun tekrar etmesinden korkan bir genel başkan var. 

Meclis grubunu ikaz ediyor. Hem de Allah’ın adını ortaya koyarak. 

Ama Cumhuriyet’in geçen günkü haberine göre bu ikazlar işe yaramamış olacak ki Meclis Genel Kurulu’nda AKP’nin bir kanun teklifi görüşülürken iktidar sıralarında 9 (evet, yazı ile “dokuz”) milletvekili görülmüş. 

Bu durumun genel siyaset açısından neye işaret ettiği ayrıca tartışılacak bir konu. Ama Erdoğan’ın otoritesi açısından neye işaret ettiği belli!

2. “Bunları yapmazsak aldığımız ücreti kendimize helâl kılamayız.”

Genel başkan, kendi milletvekillerine haramdan helâlden bahsediyor. Helâli hesabı hatırlatıyor. Ne güzel.

Ama bir gariplik var.

Milletvekilleri ücret almaz ki.

Milletvekilleri bir patronun işçisi değil ki.

“Millet patron ve vekiller de işçi” değil ki. 

Millet asil ve vekiller de vekil! 

Aralarında vekâlet ilişkisi var. 

Vekilin aldığı şey (avukatlıkta olduğu gibi) bazen ücret olur, ama bu durum milletvekili için geçerli değil. 

Milletvekili vekâlet görevini bir bedel (ecr/ücret) karşılığında ifa etmiyor. 

Bu yüzden milletin bütçesinden milletvekilinin aldığına Anayasa da ücret demiyor, “ödenek” diyor. (İsteyen 86. maddeyi açsın okusun.). 

Ama bu kadar temel bir bilgiyi iktidar partisinin genel başkanı bilmiyor! 

Ey vekiller bari siz bilin ki Erdoğan’ın değil milletin vekilisiniz…