Artan Müslüman göçmen varlığından şikâyet eden siyasetçiler, insanın fıtratında bulunan “yabancıya karşı temkin” duygusunu körükleyerek ülkelerinde nefret söylemine ve hatta cinayetlere varan şiddet olaylarına sebep olmakta.

Avrupa ülkelerine teknelerle ulaşmaya çalışan göçmenlerin denizlerde kurşunlara hedef olması ve çocukların bilinçli şekilde Akdeniz’e batırılması gibi trajediler yıllardır yaşanırken, hayatta kalmayı başaranların da artık Avrupa’ya vardıklarında güvenlikleri tehdit altında.

Özellikle Trump yönetimi, Beyaz Saray protokollerine Hıristiyan dua seremonileri ekleyerek Hıristiyan kimlik vurgusunu resmîleştirdi. Trump için dualar ediliyor, ona güç ve kudret temenni ediliyor, Hz. İsa’nın ismi sık sık anılıyor.

Ancak Trump ve ekibi burada da durmuyor. Sık sık Avrupa Birliği ülkelerini, “Hıristiyanlığa ihanet etmekle” suçluyor. Bu ihaneti de Müslüman göçmenlerin Avrupa’ya kabul edilmesiyle ilişkilendiriyor. Almanya ve İngiltere gibi ülkelerdeki göçmen karşıtı siyasetçilerle ve medya kuruluşlarıyla işbirlikleri kurarak nefret söylemlerini destekliyorlar.

Ancak mesele görüldüğü gibi değil.

ABD en fazla göçmeni kendi sınır komşusu Meksika’dan alıyor. Trump’ın bir numaralı hedefi de Meksikalı göçmenler. Oysa Meksika, oransal ve kültürel olarak ABD’den çok daha Hıristiyan bir toplum. ABD’ye geçen birçok Meksikalı da bu dinî kimliği taşıyor. Çoğu göçmenin çocuklu kadınlar olduğu da göz önüne alınırsa, buradaki tutarsızlık daha da belirgin hale geliyor.

Arada mezhep farklılıkları var, Meksikalılar ağırlıklı olarak Katolik, ABD’de ise Protestanlık baskın, ama Trump yönetiminin başkan yardımcısının da Katolik olduğu düşünüldüğünde, burada gerçek mesele mezhep farkı da değil. 

Sanırım bu ikilemi siz de artık daha net görebiliyorsunuz: Mesele Hıristiyanlık değil; mesele, “kültürel ve ırkî üstünlük” iddiasıyla, farklı görülen insanları, dini de kullanarak düşman ilân etmek.

Meksikalılara yöneltilen itiraz, “Hıristiyan değilsiniz” değil. Aksine, çoğu dindar, aile değerlerine bağlı ve toplumsal olarak muhafazakâr insanlar.

Ancak yine de “öteki” olarak kalıyorlar. Çünkü yoksullar. Çünkü İspanyolca konuşuyorlar. Çünkü beyaz Amerikalının hayalindeki “Hıristiyan medeniyet” tarifine uymuyorlar.

Bizim burada sormamız gereken en temel soru şu: Burada öne sürülen Hıristiyanlık kimliği gerçekten evrensel bir mesaja sahip mi?

Yani, ırkı, dili, vatandaşı, sınıfı fark etmeksizin tüm insanlara aynı değerle yaklaşan; insan onurunu, adaleti ve merhameti herkese eşit biçimde sunan bir anlayıştan mı söz ediyoruz?

Kesinlikle hayır. İnsanlar arasında üstünlüğü sadece iman, takva ve hayırlı amellerle ölçmeyen; bunun yerine ırka, sınıfa, milliyete göre değer biçen bir din anlayışı, evrensellik iddiasında bulunamaz, meşru da olamaz.

Eğer dinî kimlik, insanları birleştirmek yerine ayrıştırmak için bir araç haline gelmişse, orada artık ideolojik bir kimlik mühendisliğinden söz ediyoruz demektir.

Peki aynı tuzağa Müslümanlar olarak düşmüyor muyuz?

Suriyeli göçmenlere, Kürtlere ya da farklı etnik ve mezhebî kimliklere yönelik yaklaşımımızı bu çerçevede değerlendirmeyenlere kısaca tavsiyemiz şudur:

Özgüvenle girdiğimiz kabirde hüsrana uğramamak için dikkat etmeliyiz.

Zira Allah’ın huzurunda pasaport sorulmayacak. Milliyet, nüfus kâğıdı, kimlik numarası değil, kalplerin takvası ve amellerin samimiyeti tartılacak.

Dünyada “bizden” olmadığını düşündüğümüz insanlara gösterdiğimiz adaletsizlik, kabirde karşımıza İlâhî adalet olarak çıkacak.