İnsanların zulme tepki vermesi her zaman umut verici. Genç bir üniversite öğrencisi, tavrını markaları boykot ederek ve protestolara katılarak ifade edebilir. Bu bireysel tepkilerin bir araya gelmesiyle ortaya çıkan kollektif etki azımsanmamalı elbette.

Yine de, değişimin ancak bu tepkilerin siyasilerden gelecek olan somut yaptırımlarla birleşmesi sonucu gelebileceğini söylemek çok iddialı olmaz.

Bu da bizi konumuza getiriyor...

Binlerce hashtag ve sosyal medya paylaşımı arasında, halkının çoğunluğu Müslüman olan ülkelerin yöneticilerinin, konuşmalarında ve siyasi mitinglerinde Filistin‘deki soykırımdan bahsetmelerine rağmen bu konuda kayda değer bir politika değişikliği yapmamalarından şikayet edenler de vardı.

Pek çok kişi bu hükümetlerin son yıllarda dış ekonomilere bu kadar bağımlı hale gelmelerinden ve artık bu konuda ve dünyadaki diğer pek çok zulüm konusunda aciz kalmalarından şikayet ediyordu.

Elbette birçok kullanıcı bu hükümetleri ayrıca kendi halklarına zulmettikleri için de eleştiriyordu ama bu başka bir zaman konuşulacak başka bir trajik konu...

Çok sayıda takipçisi olan ve Filistin davası konusunda aktif profillere sahip bazı hesaplar da az önce bahsettiğim şikayetleri dikkate almış ki bu şikâyetlere “Evet sizi duyuyoruz ve haksız da değilsiniz AMA yönetme konusunda yetkin olanlar bizim liderlerimiz, dolayısıyla bu konuları onlara havale etmeli ve şikâyetlerimizi şimdilik kesmeliyiz” şeklinde cevap verdiler.

Mesajları, kendi aklımızı ve gözlerimizi adeta kapatıp olanları görmezden gelmeyi teklif etmek oldu...

Neyse ki hem bizim hem de bu insanların bu konuda rehberlik alabileceği biri var.

Peygamber Efendimiz (sav) sahabeyi her zaman önemli hususlarda müzakereye teşvik etmişti. Farklı görüşlere karşı o kadar açık ve anlayışlıydı ki, bir konuda bazı sahabeler farklı fikirlere sahip olduğunda ona gelir ve onun söylediklerinin vahiy olup olmadığını sorarlardı. Vahiy olmadığında ise açıkça ama saygılı bir şekilde bazen karşı çıkar ve kendi fikirlerini serbestçe savunurlardı.

Örneğin, Bedir öncesi Hubab b. Münzir şöyle demiştir: “Ey Allah’ın Resulü! Orduyu buraya koymak Allah’ın emri mi, yoksa sizin kendi görüşünüz mü?” Kararın vahiy olmadığını öğrenen Hubab b. Münzir, bunun savaşı uzatacağını söylemiş, Rasulullah da Hubab’ın da görüşüne uygun olarak sahabeye Bedir kuyularının gerisinde kalmalarını emretmiştir.

(Başka örnekler görmek isteyenler için sona bir link bırakacağız)

Sahabeler, yani Rasulullah’ı dünya gözüyle görenler ve onun için hayatını feda edenler bilmiyor muydu “Ya ben susayım şimdi, elbette benden iyi biliyordur” demeyi.

Fikir ayrılıklarının bir musibet değil, bir nimet olduğunu biliyorlardı çünkü Resulullah onlara bunu öğretmişti. Farklılıklardan fikir ayrılıkları doğar ve bu normaldir, çünkü hakikat ve en iyi yol ancak bu şekilde bulunur. Liderlerin fikirlerini sorgulamamak İslam ahlakında yoktur ama malesef varmış gibi davranıldığı olmuş ve bu felaketlerle sonuçlanmıştır.

Bunu idrak edememek bugün bizim en büyük felaketimizdir ve umarız verdiğimiz örnekleri hatırlamak bizi derin uykumuzdan uyandırabilir. 

*

Sahâbe Örnekliğinde İhtilaf Rahmet mi, Zahmet mi? – Siyer Vakfı (siyervakfi.org)