Et-tırnak gibiydik vefâ ile verdi her dem şifâ. Kaybedince bugün onu, gitti sefâ, vâesefâ! Etmez olduk adâleti, şükrü ifâ. Tevbe-i nasuh etmezsek, samimane birçok defa… Gelemez tekrar bize vefâ, gelmez sefâ, gelmez kardeşimiz Sefa vâesefâ, gelmez vâesefâ! 

Sözlükte sevgi, hürmet, bağlılık, sevgiyi sürdürme, dostluk olan “vefâ”nın derin anlamları var. 

En birinci, en geniş, en kapsayıcı mânâsı şudur: “Bezm-i Elest, Bezm-i Gam ve Kalu-Belâ”da, ‘’Ben sizin Rabbiniz değil miyim?’’ diye sormuş, ‘’Evet sen bizim yüce Rabbimizsin’’ demişiz. (A’raf Sûresi, 172) Niye hatırlamıyoruz, denirse, bırakınız çocuklukta verdiğimiz sözleri, birkaç gün önce yediklerimizi bile hatırlamıyoruz!  

Kul olarak verdiğimiz bu sözü tutup kulluk görevlerini ifâ etmemize vefâ denir. Evet, söz verdik. Öyle ise, ahde vefa ile bağlı kalmamız; Hâlıkımıza sevgi, minnet beslememiz, emir ve nehiylerine uymamız gerekir!  

Vefâ, hayatın merkezine Allah’ı (cc) koymaktır. Sonsuz azâmet, rahmet, ikram sahibine saygı ve teşekkürdür.  

Vefâ, Allah Resulunün bize ne verdiyse onu almak, Sünnet-i Seniyye’ye ittiba Resulullah’a (asm) ve Sünnet-i Seniyye’ye ittibadır. İslâm ahlâkı; insanı ruhlar âleminden (elest bezminden) alarak, anne karnında, bebeklikten, çocukluktan, gençlikten, ihtiyarlıkdan mezar kapısına, gezmesinden-eğlenmesine kadar götürür ve yukarıda bir kısmı sıralanan yüzlerce güzel ahlâkî hasletlerle donatır. Bu güzel hasletleri yerine getirmek, tezahür ettirmek vefadır.  

Vefâ, imân esasları, İslâm şartlarını yerine getirmek, ilim, tefekkür etmektir. Hattâ, mü’mine karşı sevgi ile, şefkatle tebessüm, başkasına zarar verecek yoldaki bir taşı kaldırmak da vefâdır.  

Vefâ günün 24 saatinde, insanın yemesinden içmesine, konuşmasından, susmasına, çalışmasından dinlenmesine, uyumasından uyanıklığına, aile ve akraba ilişkilerinden toplumsal münâsebetlere, hattâ, öksürmesinden aksırmasına kadar en dakik ve ince ahlâkî prensipler, normlar, ölçüler getirir. Nerede, ne zaman, nasıl hareket etmesi; ne yapması, kime karşı nasıl davranması, hangi durumda, hangi adab-ı muâşeret (görgü kuralı) uygulaması gerektiğini belirler. Olumlu/olumsuz duyguları nasıl, nereye, ne ölçüde yönlendirmesi gerekir? Kime, nasıl sevgi, şefkat beslemesi, kime nasıl merhamet ve yardımda bulunması veya müeyyideler uygulaması icap ettiğinin esaslarını verir. İşte bunlara harfiyyen uymaya İslâmiyete vefâ denir. 

Risale-i Nur’un meslek ve meşrebini hüve-hüvesine kadar yerine getirmek ona vefadır.