Ya aklını dağıtır, manevî bir divane olur; ya kalbini dağıtır, manevî bir dinsiz olur; ya fikrini dağıtır, manevî bir ecnebî olur.’ diyor. Manevî divane, ecnebi, dinsiz olmak ne demektir?” diye soruyor. 

“Yalancı, gaddar, menfaat üzerine dönen canavar ve cazibedar” olan günümüz siyasetinin cazibesine kapılıp ona göre hareket eden insanı “manevî deli, ecnebi ve dinsiz” yapar!  

Bir kardeşimiz babası dahil, dindar yakın akrabalarının akşamdan sabaha, sabahtan akşama kadar bugünkü iktidarın şakşakçılığını yaptıklarını, onları kusurdan, hatadan beri addederek her yalanını, her yanlışını delicesine alkışladıklarını yana yakıla anlattı. İşte, doktordan deli raporu almamış, ama, adeta “manevî bir divane” olmuş!  

“Eskiden beri İslâm düşmanı olan bir kâfirin mağlûbiyetiyle ağlamak derecesinde bir mahzuniyet ve Âl-i Beytten seyyidler cemaatinin bir kâfire karşı mağlûbiyetinden mesruriyetini gördüm. Böyle âmi bir adamın alâkası, bir geniş daire-i siyaset hâtırı için böyle kâfir bir düşmanı, mücahit bir seyyide tercih etmek, acaba divaneliğin ve aklı dağıtmaklığın en acip bir misali değil midir? (Bediüzzaman, Kastamonu Lâhikası, Enstitü/internet, s. 34)  

Sonra babasıyla aralarında geçen şu diyaloğu nakletti: “Baba, Kur’ân ‘emaneti, işi ehline verin’ demiyor mu? ’Ey imân edenler! Adalet üzere olun ve Allah için şahidlik edin. Kendi aleyhinize veya anne ve babanızla akrabalarınızın aleyhine olsa bile.’ diye hakkaniyete yönlendirmiyor mu? Kimse başkasının günahını yüklenmez’ diye beyan etmiyor mu? Zulmedenlere meyletmeyin’ diye ferman etmiyor mu?”  

“Evet, ama, oğlum bırak şimdi Kur’ân’ı!..” 

İşte dehşetli sonuç: “Manevî bir dinsiz!” 

Kur’ân ve Sünnet-i Seniyye’nin bu zamandaki içtimaî, siyasî ölçü, prensip, hizmet metodlarını ortaya koyan Risale-i Nur’u “anlayarak ve kabul ederek” okumayanın Allah sonlarını hayreylesin! Onları “manevî divane, ecnebi ve dinsiz!” olmaktan kurtarsın.