Bilse ki yalnız, değildi. Yalnız olmak öyle hiç de kolay değildi. Hatta imkânsızdı bir fani için. 

Atalar sözüne kulak verelim: “Yalnızlık Mevlâ’ya yakışır.”  

***

Yalnızlık bize uğramaz. Aynalara bak/ın. Bir gülle konuş. Gökyüzüne yönel. Ufuklara selâm gönder. Yalnızlık “rolü” oynayabiliriz belki! 

Belki işte! 

O da bizimle hep beraber olan şeylere gözümüzü kapatmak şartıyla mümkün. 

***

Dostuma “yalnız değilsin” diye muhalefetim boşuna değildi; çok sebebi vardı. 

Meselâ yıllar önce belki bir gurbet deminde bu mısralar düştüydü:

Hep gölgeler vardır.

Gölgelerimiz vardır.

Işık altlarında;

Yok ki yalnızlık.

Yalnız gecelerimizde,

Yıldızlar gözlerimizde...

Bir ürperti içimizde;

Yok ki yalnızlık. (Açık Kapı)

***

Zamanlar gözlerimize sokulur. Mekânlarla iç içeyiz. Mevsimlerin içinden geçeriz. Hayatla ve ölümle her ân kol kolayız; nerde yalnızlık!

Şu da var ki:

Yalnızlık bir uçurum bazen...

Bazen kalabalık bir meydan...

İçimi dinlerim; yalnız değilim!

Ah, kocaman meydanlarda,

Bir gurbetlik duyarsın.

Burnunda tüter sıla-ı rahim.

İçin-e için-e kaçıp...

İçinden pencereler açıp...

Nefesler almak, ooh!

Yalnızlık... 

Bir hapishane bazen...

Bazen bir saray...

Çekip gidiyor dostlarım.

İçim, etrafım bir veda harmanı...

Sen varsın her ân duyarsın beni.

Ooh, içim ne rahat...

***

Sana bir şey diyeyim mi ey yolcu:

Günde beş vakit minarelerden bir sesleniş dağılır. Nice zamanlar ürperdiğin olmuştur. Hele sabah ezanlarında... Bu bir ölüm uyanışı... Ölülüğümüzün uyandırılışı... Uyan da kendini duy; duy bu sana seslenişi... yalnızlığın son buluşunu...

***

Bu gürültülü asrın seni esir etmesine izin verme. 

Seni alış veriş mağazalarının, çığırtkan seslerin, diplomaların, apartmanların, bir nice sanal dünyanın gayyasına atmak için çırpınıyorlar. 

İçini dinle. Bak, neler söylüyor. 

Kendinle tanış, konuş lütfen!