Rabbime zerrat-ı kâinat adedince hamd ü senâlar olsun; önce sağlığımız vücudumuza, ardından da aklımız başımıza gelmeye başladı. Çünkü “insanın neresi ağrırsa canı orada olur” deyiminde olduğu gibi zihninizi meşgul eden bir ağrı, sızı; bir probleminiz olduğu sürece, duânın ötesinde başınızı kaldırıp bir başka şeye bakamıyorsunuz. 

Olanlar istenmez, ama oldu.  

Düştük, kalça bölgesinde kırıklar oldu. O pozisyonda kırılan kalça kemiği değil, daha önemli bir arıza olabilirdi! Yani, emr-i Hak vaki olsaydı, o gün, o an dünyamızı değiştirmiş olurduk.  

Olmadı. 

Cenab-ı Hak ömür ihsan etti ve ben, şu an hayattayım, ayaktayım. 

Zoru aştık, elhamdülillâh. 

Araç desteğiyle de olsa, şükürler olsun ayağa kalktık; kısa mesafede de yürüyor, dolaşıyoruz. 

Geride kalan bu dört hafta zarfında duâ sağanağına maruz kaldık, âdeta. 

Siz sevenlerimin şifa temennilerine muhatap olmak, hatim duâlarında anılmak; yaptığı samimî duâlarında yer almak ne saadet, ne büyük kazanç. 

Öyle bir kazanç ki: Duâ eden kazanıyor, edilen kazanıyor; duâ edilenin mukabil duâsı hem edene, hem de edilene kazandırıyor. 

Aman yâ Rabbi, ne muazzam bir durum! 

Bir arkadaşımızın Hastalar Risalesi hakkında “Hastalığı sevdiren kitap” tavsifinde olduğu gibi; insan hastalığı, başına gelen musîbeti sever oluyor bu yönüyle. 

Dahası: Üstadımız, “Hayat musîbetlerle, hastalıklarla tasaffî eder” diyor ya. 

Ne gam. Gelen, gelsin. Nasıl olsa vazifesi bitecek, o da bizden gidecek. 

Yaşadığımız böylesi günümüzde, bize, önce gönlünde; ardından da temennilerinde, duâlarında yer veren ağabeylerim, dostlarım,  arkadaşlarım, kardaşlarım ve dahi Nurdaşlarım! Hepinize medyunuşükranım. 

Hepinize canıyürekten teşekkür ederim. 

İyi ki varsınız. 

Huzur dolu günlerle, yıllar boyu “var” olun. 

Cenab-ı Hak, hânenizi kâim, sıhhatinizi daim eylesin.