Damlalardan deryalara, deryalardan damlaya bir devriâlem, dünya var oldukça varlığını sürdürüp duruyor.
Gökyüzünde öbek öbek gri beyaz bulutlar, sırtlarında taşıdıkları tonlarca su hamulesi ile âdeta cankurtaran simidi.
“Kimin canını kurtaracak” diye sorulursa, cevap şu olur:
“Can taşıyan her canlının canını.”
Su, bu!
Neye versen can oluyor.
Üzerinde yaşadığımız gezegenin üçte ikisi su; insanın da üçte ikisi su.
Ortalama olarak erkeklerde vücut ağırlığının % 60’ını, kadınlarda % 50’sini ve çocuklarda ise % 65-75’ini su oluşturmaktadır.
Yerin altı su, yerin üstü su; dereler, çaylar, nehirler ve cemîan denizler…
Var olalı beri işleyen bu sistemin Hâlıkı, halk ettiklerinin hayat umdesi olan abıhayat suyu dağlardan, taşlardan gönderiyor, ezelî.
Başını okşadığın başaklar, çiçek çiçek mis kokulu nebatlar ve yer halısı otlar su olmazsa nasıl canlı kalırlar?
Hayatı Veren, hayatın levazımatını da ihsan etmiş keremiyle, lütfüyle.
Su olmazsa derelerin şırıltısını, kedinin mırıltısını, köpeğin hırıltısını, böceğin cırıltısını; yani musika-i İlâhî’yi nasıl, nerede dinleriz? Çünkü hayat, su olmazsa sukut eder.
Su, bu!
Birçok derdin devâsı.
İçene, şifa; onunla yıkanana, şifa!
Bilhassa termal sular… İçinde barındırdığı onlarca mineral madde ile, onlarca hastalığın şifasına vesile.
Fark etmek lâzım!
Kâinatın Hâlıkının kullarını ne çok sevdiğini, onlara, ne çok merhamet ettiğini fark etmek; verdiği bunca nimetler için şükretmek lâzım. Hem de, zerrelerin adedince.
Suya hasret ülkelerde, uzak mesafelerdeki göletlerden doldurduğu boz bulanık bir bidon suyu sırtındı taşıyan; hayatını bununla ideme ettirmeye çalışan bir insan manzarasını görünce, insan, suyun ne kadar değerli bir nimet olduğunu daha çok anlıyor.
Zira su, azizdir.
Çünkü o, ağızlara tat, bedenlere sıhhattir.
SU
“Aziz” denmiş, billur gibi sulara
Nice nefis kemerbeste, pınara
Ömre bedel her damlası, suların
Vardığında, can oluyor, canlara.
A.R.A.