Bunun, bellekte öğrenme, konuşma, akıl yürütme, yargılama, iletişim ve günlük hayat faaliyetlerini sürdürme kabiliyetlerinde kademeli olarak azalma ile seyreden ve davranışlarda değişikliklere yol açan bir beyin hastalığı olduğunu biliyoruz.

Bu kişiler, çok sevdiğimiz biri, annemiz, babamız, en yakınımızdan biri olabilir. Ne zaman onunla karşılaştığımızda o insanın sizi hatırlayamadığını fark ettiğinizde içiniz burkulur, üzülürsünüz. Bir zaman her şeyin en ince ayrıntısına kadar düşünen o insan gitmiş, yerine en yakınındaki eşini ve çocuklarını tanıyamaz hale gelen biri gelmiştir. Ayrıca bu tür hastalarda genelde, gündelik hayatı etkileyen unutkanlıklar, toplantı, alış veriş listesi ve diğer güncel bilgilerin unutulması sıkça görülür. Daha önce sorunsuz yapılan görevlerinde aksama, konuşma ve anlamada zayıflama, kelime sayısında azalma, anlam kaymaları ve karar vermede güçlük en belirgin özellikleridir.

Yaşanmış birkaç örnekle olayı anlatalım. Yakın zamanda oğlumun yaşadığı bir hadiseyi anlatayım: “Babaannemin çok sevdiği arkadaşı olan Ayşe Teyzeyi yolda yürürken, ürkek bir tavırla etrafına bakındığını gördüm. Yanına giderek ‘teyzecim neyin var, iyi misin?’ diye sorduğumda bana verdiği cevap, ‘evimi kaybettim, bulamıyorum’ oldu. Beni hatırlayıp hatırlamadığını sorduğumda ise, tanımadığını söyleyince çok üzülmüştüm. Koşarak gelen oğlu, annesinin elinden tutarak, çocuk edası ile nazikçe ve şefkatle eve doğru götürürken arkalarından bakakaldım. Sonradan öğrendim ki, alzheimer başlamış. Evden sık sık haber vermeden çıkıp, eve geri dönmek istediğinde ise evinin yolunu bulamıyormuş.”

Bizim derdimiz, yaş ve bazı genetik etkilerle sıklığı giderek artan ve yaş sınırı alt limitlere gelen bu hastalıktan korunma yollarını anlatmak değil. Gayemiz “taallümle tekemmül“ etmeye gönderilen ve cüz’î ihtiyarî ile sadece Rabbimizin Hakim, Kerim, Rahim, Kudret, Hikmet gibi birçok isim ve sıfatlarını kıyas maksadı ile bize verilen bu cüz’î ihtiyarî’nin elimizden kayıp gidiyor olması. En önemlisi muhakeme yeteneğimizin kaybediliyor olması.

Bedenî olarak belki herhangi bir hastalık ya da aksilik yok, ama akıl, yani Rabbimizin karşısında, imtihan edilmeye yarayan bu nimet bizden uzaklaşıyor. Sırrı imtihan üzerimizden kalkıyor olması asıl önemli olan. 

Bir de şöyle bir hakikat var: Hazır değilsek ve ömrümüzü heva ve heves içinde malayani şeylerle geçirdiysek vay halimize. Alzheimer olmadan, alzheimer olmuşçasına yaşamak çok kötü. Unutulan BEN’i nasıl koruyabileceğiz? Verilen “BEN”i başına bir iş gelmeden ve hiç oyalanmadan oluşturabilecek en güzel hale getirebilmeyi nasıl başaracağız.

Gelecekte nelerle karşılaşacağımızı bilemediğimiz için hayatımızda yaşadığımız her anı, saati, günü güzel, hayırlı, bereketli ve Rabbimizin isteği doğrultusunda değerlendirebilmek asıl gayemiz olmalı. Duâ edelim ki hayatımızın son anına kadar aklımız başımızda olsun.

Bunun gibi çok daha fazla yaşanan hadiseler ve olaylar var, ama en dikkat edilecek şeyin, onlara artık birer çocuk gibi algılayarak şefkatle yaklaşmak. Bu yüzden bu hastalara sahip olanların en önemli sıfatları anlayış ve şefkatli olmalı, Rabbim onlara da sabır versin inşallah.

Bediüzzaman Hazretleri bir eserinde, dünya hayatına şöyle bakıyor: “Tevekkeltü alâllah diyerek hayata başlamak, sefine-i hayat olan şu dünya hayatında, kemâl-i emniyetle, hâdisâtın dağlarvâri dalgaları içinde seyeran ederken, kadere razı olarak olaylara bakmamız gerekiyor. Bütün ağırlıklarımızı Kadîr-i Mutlakın yed-i kudretine emanet edersek eğer, rahat etmiş oluruz. Rahatla dünyadan geçer, berzahta istirahat eder, sonra, saadet-i ebediyeye girmeye hak kazanırız inşallah.” 

Rabbim her daim birçok olaylarla yaptığı imtihanlardan geçer not alan kullarından eylesin inşallah. Selâm ve duâ ile.