“Ben ve Hüsrev ve daha diğer arkadaşlarımız biliyoruz ki, Üstadımızın hasta olmadığı halde bütün Ramazan’da yediği gıdayı hesap ettik; bir tek francala ekmeği, yarım okka kese yoğurdu, yüz elli dirhem pirinç idi. Biz tahmin ettik ki, yirmi dört saatte üç hurma tanesi kadar gıda ile külfetsiz idare etti. Fazlaya iştahı olmadığı için yemiyordu. Bu hal, Ramazan’dan sonra ona yazdırılacak olan İktisat Risalesinin bereketine ve mübarekeyetine ve kerametine bir işaret idi.”( Sikke-i Tasdik-i Gaybî, Güzel Mektuplar, s.35.)

Üstadın, ekmek haricinde Ramazan ayı boyunca günlük otuz yedi gram gıda ile idare ettiği anlaşılıyor. Bu miktar bizim için bir lokma bile değil. Bu hesaplama gösteriyor ki Üstad Hazretleri yemek için yaşamıyor, yaşamak için yiyor. Nihayetinde amacız o miktarlardaki tüketim olmasa da ciddi manada yeme-içmemizi azaltmak zorundayız. Oruç bunun için çok önemli bir fırsat. Üstelik, oruç tutarken ne kadar az tüketimle hayatımızı devam ettirdiğimizi yaşayarak görüyoruz. Fasılasız bir ay boyunca uygulanabilen bir hakikat elbette ki ömür boyu da devam ettirilebilir. Yeter ki nefsimizin isteklerine boyun eğmeyelim.

Tekrar altını çizmek istiyoruz ki neticede Üstad kadar yemek ve bir ömür boyunca bunu sürdürebilmek mümkün değildir. Zübeyir Ağabey Üstadın taklit edilemeyen özelliklerini şu şekilde ifade etmiştir: “Üstad üç şekilde taklit edilemez; giyimde, yeme-içmede, uykuda… Bunu ancak Bediüzzaman yapar.”(Ömer Özcan, Ağabeyler Anlatıyor 7. Cilt s.325)

Gayemiz, fıtratımız ve ihtiyaçlarımız doğrultusunda yapılabilecek en az gıda tüketimini sağlamak. Yeme-içmemizi ne ölçüde azaltabilirsek iki cihanımız da o nispette nurlanmayacak mıdır?