Ülkemizde de “devrim”! adı altında, Kur’ân hakikatlerini, İslâmî şeairleri ve nübüvvet makamını, hakaretlerle küçük düşürüp kaldırmaya çalışanlar, sadece Türkiye’yi değil bütün İslâm âlemini zulmet karanlığına mahkûm etmek istemişlerdir.

Ancak “bid’aların çoğaldığı bir zamanda, ulemanın sükût etmemeleri lâzım geldiğine dair beyan buyurulan” hadis-i şerifin emrine imtisalen Bediüzzaman ve talebeleri susmamış, neticeyi düşünmeden yazmışlar, yazmışlar. Çünkü iman hizmetinde netice aranmaz, onun illeti, emirdir, rıza-i İlâhîdir.

Böyle zor şartlarda telif edilen Risale-i Nur’un hizmetinde terakkî etmek için eserleri iyi anlamak, onları yaşamak, satır aralarındaki hakikatlere ve ondaki sırlara vakıf olmak için öncelikle Barla’yı iyi okumak, iyi tanımak lâzım.

Teşbihte hata olmasın, tıpkı Peygamber Efendimiz (asm) Hira Dağı’nda “İkra” (oku) emrini alınca, “Ben okuma bilmem” dedikten sonra, Cenab-ı Allah’ın “Seni yaratan Rabbinin adıyla oku” emrinde gizli olan, mana-i ismî ile değil, mana-i harfî ile okumak...

Barla’yı okumak, oradaki ihlâsı, tesanüdü, samimiyeti, sadâkati, fenâ fi’l-hizmet, fenâ fi’l-Üstad, fenâ fi’l-ihvan, fenâ fi’r-Risale-i Nur düsturlarını hakikî manada görmek ve yaşamakla olur.

Mükerreren okumamıza rağmen, zamanın geçmesiyle her zaman ihtiyaç duyacağımız, hizmetimizde önümüzde bize şevk ve ışık olabilecek, Üstadımızın methiyesine mazhar olmuş, Risale-i Nur’un ilk hizmetkârlarının duygu, düşünce ve tavırlarından birkaç misal verelim, üzerinde tefekkür edelim.

“O zat [Hafız Ali] yanıma geldi; ötekinin hattı, kendisinin hattından iyi olduğunu söyledim. O daha çok hizmet eder, dedim.

Baktım ki; Hafız Ali kemal-i samimiyet ve ihlâs ile onun tefevvuku ile iftihar etti, telezzüz eyledi. [Kendisinden üstün olduğu ve daha iyi hizmet edeceği için çok sevinmiş] (...) Onun kalbine dikkat ettim; gösteriş değil samimî olduğunu hissettim. [...] İnşaallah bu his büyük hizmet görecek” (Barla Lâhikası)

Üstadımız da Nur Talebelerini, makinenin çarklarına benzeterek, “birbirimizi kıskanmak değil, birbirimizin fazla kuvvetinden memnun olmamız” gerektiğini söylüyor. İşte ancak bu hissi taşıyanların büyük hizmetlerde bulunacağını ifade ediyor.

“Sekiz sene çoluk ve çocuğuyla sadâkatle bana hizmet eden; ve evlat ve ahfad ve refika ve damatlarıyla Nurlara ciddi çalışan; ve ders ve vaazlarını bütün Nurlardan veren; ve vefatından on dakika evvel dünyaca en ehemmiyetli vasiyeti, kendinin Nur Risalelerini tekmil için, Şamlı Hafız’a rica eden... Muhacir Hafız Ahmed...” (Emirdağ-1)

“Bizi ve Kastamonu şakirtlerini kıyamete kadar minnettar eden ve müstesna kalemiyle Risale-i Nur’un hemen umumunu bu havaliye yetiştiren ve evlât ve peder ve valideleri ve refikasıyla Risale-i Nur’a hizmet eden kahraman Tahirî Kardeşim...” (Kastamonu Lâhikası)

Bütün ev ahalisi ile tek düşünceleri, yegâne işleri Nur’a hizmet olan birçok kişiden üç portre... Vefat etmeden on dakika önce dünyaca verdiği tek vasiyeti “yazarken eksik bıraktığı risalelerin tamamlanması”ndan başka bir şey olmayan bir vefakâr Muhacir Hafız Ahmed ve “Kahraman Tahirî Kardeşim” diye Üstadımızın medh ü senasına mazhar olanlar...

İslâmın nurunu söndürmek isteyenleri mağlûp etmek için, Allahın rızası kâfidir.

O günlerde son derece fakr u zaruret içinde yaşamalarına rağmen, her şeylerini bu kudsî hizmetin içinde eriten bu ağabeylerden Allah ebeden razı olsun.

Rabbim, bizleri onların açtığı bu yolda istikametle gidenlerden eylesin ve rıza-i İlâhiden ayırmasın.