Cenab-ı Allah âyet-i kerimesinde “Her nefis ölümü tadıcıdır” buyuruyor. Peygamber Efendimiz de (asm) hadis-i şerifinde “Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle dirilirsiniz.” diyerek, ümmetine ikazda bulunuyor.
Bediüzzaman’ın talebelerinden Zübeyir Gündüzalp Ağabey de bir sözünde, “Azrail (as) geldiği zaman bizleri, rahat yatağımızda değil, hizmet ederken bulsun” demiştir. Mukadder olan ecelimizin ne zaman geleceğini bilmediğimize göre, her anımızı Risale-i Nur hizmeti içinde yaşamalıyız.
Sohbetlere katılmak, namazımızı tadil-i erkân ile kılıp, namazdan sonra da bizleri daima şahs-ı manevinin içine dâhil eden tesbihatları mutlaka yapmak ve evde her zaman, işimizde fırsat buldukça eserlerden bir-iki sayfa okumak, okuyamadığımız anlarda bile hizmeti düşünmek.
Çünkü süfyanist rejimin tek gayesi; “Risale-i Nurlar’ı okutmamak ve neşrine mâni olmak” idi. Buna mukabil nur talebelerinin Risale-i Nur’ları okuma mücadelesi kıyamete kadar devam edeceğine göre en mühim işimiz “ısrarla okumak” ve okunmasını sağlamak olmalı.
Bununla beraber Risale-i Nur neşriyatı yapan gazetemizi okuyarak yardımda bulunduğumuzda, diğer dünyevî işlerimiz de ahsen olur inşaallah.
Risale-i Nur’la iştigal etmenin ehemmiyetini Üstadımız Emirdağ Lâhikası’nda şöyle ifade ediyor: “Siracunnur’u (Risale-i Nur) tashih ederken bu Ramazanda ehemmiyetli virtlerime tam vakit bulamadığımdan müteessir oldum. Birden ihtar edildi ki okuduğun bu mebhaslar (bahisler), bir cihetle ibadet olduğu gibi hem ayn-ı marifetullah ve zikrullah ve huzur-u kalbi ve muhabbet-i imaniye olmasından, senin noksan bıraktığın virtlerinin tam yerini doldurur. Ben de elhamdülillah dedim.”
İşte aynen, bunun gibi ihlâs ve sadâkatle hizmet-i imaniye ve Kur’âniye içinde bulunduğumuzda Azrail (as) uykumuzda bile gelse bizi hizmet üzerinde göreceğini Peygamberimiz (asm) ”Âlimin uykusu dahi ibadettir” hadis-i şerifi ile müjdelemiştir. (“Bir sene bu risaleleri ve bu dersleri anlayarak ve kabul ederek okuyan, bu zamanın mühim, hakikatli bir âlimi olabilir.” (Lem’alar, s. 404)
Hizmet üzere vefat etmenin önemine işaret eden bir olayı Üstadımız şöyle anlatıyor: “Hatta memleketimizde gayet cesur bir adam, sekerat vaktinde melek-ül mevti (Azrail [as]) görmüş, demiş “Beni yatak içinde yakalıyorsun! Kalkmış atına binmiş, kılıcı eline almış, ona meydan okumuş, merdane at üstünde vefat etmiş.” (Mektubat, s. 589)
Cenab-ı Allah, cümlemize; insanın başına açılan en büyük dâvâ olan “İmanla kabre girip, girmeme” imtihanını kazananlardan eylesin inşaallah.