Tam anlamıyla kayıp bir yıl. Eğitim, Türkiye’yi dönüştüremeyen, problemleri çözemeyen, geleceğe katkı sunamayan sorunlar yumağı olarak önümüzde duruyor.

Bugün Türkiye’nin cedelleştiği bütün sorunların ana kaynağı eğitimdir. Yetiştiremeyen, üretemeyen, dinamizmden yoksun ideolojik bir zemin üzerine çöreklenmiş bir anlayış sadece bilgi endeksli teorik bir çerçeve ile terbiyeden yoksun, ahlâk fukarası nesiller yetiştiriyor. Bu durum ne yetkilileri ne de anne babaları memnun ediyor.

Orta öğretimde yoğun zihinleri bölen bir müfredat terbiye boyutunda uzak bir öğretim sorunu çözemediği gibi, orta yerde sorun olarak arz-ı endam ediyor. Bu dönemde on yedi yılda, yedi tane bakan değişti. Her bakan yeni bir sistem inşa etmeye çalıştı. Realiteden ve Türkiye gerçeklerinden uzak bu durum, hiçbir meseleyi çözemedi.

Demokrasiyi besleyen ana damar eğitimdir. Şahıslar üzerine ikame edilen siyaset anlayışı, ortak aklı, dayanışmayı, meşvereti menfi etkilediğini söyleyebiliriz. Demokratik bir eğitim eksikliği totaliter bir rejimin doğmasını tetikliyor. Bilginin sevgiyle verildiği, sevginin ilgiyle harmanlandığı metodolojiden mahrum bu yapı, hâlâ tek endeksli tek kutuplu olarak devam ediyor. Çeşitli vesilelerle dile getirilen, ama  bir türlü uygulama sahasına konulamayan bu durum, eğitimcileri derinden düşünmeye sevk ediyor.

Akıl ve kalp beraberliği yeni bir zihin inşasını beraberinde getirecektir. Akıl fen ilimleriyle tahkim edilecek, vicdan da din ilimleriyle tefeyyüz edecektir. Teori pratikle birleşecek, talebe çift kanatla, himmeti gayreti pervaz edecektir. Yüzeysel değil; neden, niçin, nasılı sorgulayacak. Dört başı mamur bir metod ihtiyar edilerek, gelecek nesillerin kimlik, kişilik ve karakter eğitimleri sağlanacaktır. 

Gelişmeye mani en büyük faktörü “istibdad-ı ilmi” olarak gören Bediüzzaman Said Nursî, hür düşünceyi bayraklaştırarak hür nesiller yetiştirmenin, ancak Demokratik Eğitimle mümkün olacağını bizlere söylemiştir. Gelecek sağlam bir misyonla, yeni dinamik ihtiyaca cevap verecek bir yapı ister. Buna kafa yormak ve tedbirler almak lâzım.

Burada asrın sorunlarına Kur’ân’ı bir perspektifte çare arayan büyük eğitimciye kulak vermek lâzım. Üstad Bediüzzaman, bu konuda bize çözümü sağlayacak şekilde dört tane ilâç sunuyor. Bu ilâçları kullandığımız zaman, problemlerimizi çözecek sağlıklı bir nesil yetiştirmemize katkı sunacaktır. 

İşte reçetenin ilâçları şunlardır:  Himmet-i âliye, hakikat-ı Kur’âniye’ye tam tevaggul, mecburî ve harici şevk ve taksim-ül âmâl.

İlim aşkını ateşleyen, dâvâ ruhunu inkişaf ettiren, İslâm aşkını kalplere mayalandıran himmet-i âliyedir. Dâvâ şuuruyla inandığı değerleri yaşayıp, yaşatma azmi içinde bulunmak, İlâ-yı Kelimetullah yolunda yürümek bunun gereğidir. En önemlisi insan olabilmek ve Müslümanca yaşamak. 

Bediüzzaman, “Din nasihatten ibarettir. Nasihatte tesir lâzım. Tesir de hamiyet-i İslâmiyenin heyecanı ve vicdanların ihtirasına vabestedir” diyor. Hizmet fedaisi, hakikat kahramanı, tebliğ divanesi olmak kat-i bir zaruret haline geldiğini söyleyebiliriz. Bunu kıran en önemli faktör ise dünyevîleşme, rahata ve rehavete düşkünlük, maddîleşme, ülfet ve gafletle gelen atalet ve tembellik. 

Bediüzzaman, çözümü yine söylüyor: “Evet, size meşakkatte büyük rahat var. Zira, fıtratı müteheyyiç olan insanın rahatı yalnız sa’y ve cidaldedir.” (Münâzarât, s. 84) 

Dünya tembellik yeri değil, ataletle mücadele yeridir. Bize düşen ise, gayret ve himmetle çalışmaktır.