Ki insanız; seven kalbimiz, sonsuzluk soluyan ruhumuz, soran aklımız, hükmeden vicdanımız var. Nasıl sessiz oluruz, nasıl sorgulamayız, nasıl bigâne oluruz, nasıl hissetmeyiz?
Hüzün fotoğrafları binlerce sözün söyleyemediğini söyledi Soma’da; şom nefis duymasa, duymazlıktan gelse, hissetmese de. Kâinatın, âlemlerin özeti insan; nasıl hüzünsüz olabilir, göz ve gönül nasıl ağlamaz?
Kucağında çocuğu ile bakan hüzünlü anne, sonsuzluğa selam veriyor sanki. Ölümü hiçlik görmüyor, hayata boş bakmıyor.
Böylesi nice fotoğraf sergisine şahitlik etti Soma. Asıl seyredilmesi, asıl ibret alınması, asıl okunması ve unutulmaması gereken Soma’nın bu yüzü.
Hüzün dualarda buluştu bütün insan kardeşler; belde tanımadı, bölge tanımadı, ülke tanımadı, mekân tanımadı. Duada yürekler zamansızlıkta buluştu, sonsuzluğa aktı. Dua dayanışmasında, kömür elmasa döndü, insan olduğumuzu hatırladık hep birlikte.
İnsanız işte, unutsak da insanız…
Soma; sırlar sahnesi, ibret levhalar resmi, acı fotoğraflar sergisi, hüzün albümler geçidi… Kalbimizin bir köşesi Soma; kömürleşmemiş kalpler için için yanıyor.
Kalbimizin ekranına sinen, kin gibi, nefret gibi, düşmanlık gibi kömür islerini siler de temizler mi Soma? Kömür yanımızı örtüp, elmas insan hazinemizi çıkarır mı?
Göçük altından çıkmak için çalışıyor, çıkma ümidimiz ve gayretimiz var ve cabamız devam ediyorsa; evet, yitik hazine yakındır, insan olma erdemi yakındır, insan yaşama hakikati yakındır.
Sıradan bir olay, sıradan bir haber bülteni görüp seyredenler için söyleyecek ne söz olabilir? Zaten Soma’da söz yok; sükût hüzün ve derin bir acı var.
Hüzün fotoğraflarıyla dolu Soma sureti; hayatımıza çok şeyler katmalı ki hakikat madeninden mahrum kalmayalım.