“Rabbinin izniyle, güzel ve hoş memleketin bitkisi güzel çıkar ve tatlı meyve verir. Kötü olan beldenin bitkisi ise faydasız ve dikenli bitkidir. Acı veren dikenden başka bir şey çıkmaz. İşte biz şükreden bir kavim için âyetleri böyle açıklıyoruz.” (A’râf, 7/58)
Cenâb-ı Hak bu âyette bir teşbihle; mümini toprağı verimli ve faydalı olan bir memlekete benzetmiştir. Münafığı da; toprağı verimsiz ve acı dikenden başka bir şey bitirmeyen bir yere benzetmiştir. Çünkü mü’min, hak söze kulak verir. Tevhid ve îman gerçeğini kabül ederek insanı iki âlemde de mutlu kılacak en büyük hazîneye sâhib olur. Münafık ise; hak sözü kalbine yerleştirmeyip bu büyük hazineden mahrum kalır. Tevhîdi, kalben kabul etmez ve îmanın verdiği emniyet ve huzurdan faydalanamaz.
Mü’min, sevdiğini Allâh için sever ve ihlâslı olmaya çalışır. Münâfık ise, menfeati için sever ve menfaati için kendini sevdirir. Mü’min, verimli ve zengin toprak gibi olup nâsa faydalıdır. Her derde şifâ veren arı gibidir. Münâfıklar ise, kimseye güven vermediği için her devirde peygamber ve ümmeti için şerli ve zararlı olmuşlardır. Kalbindeki nifak ve münafıklık hastalığı ile İslâm’a ve müslümanlara çok zarar vermişlerdir. Aldatarak, hile ve hud’a ile fısk ve fesatlarına hâlâ devam ediyorlar.
İşte bu yüzden Kurân ve hadislerde, ihlaslı mü’minleri övülmüştür. Yalancı, sözünde durmayan, riyâkâr ve emânete hıyânet eden münafıklar da yerilmiş, kötülenmiş ve tehlikeli olduklarına dikkat çekilmiştir. Mü’min, sulhtan ve barıştan yanadır. Münafık ise, fitne, fesat ve tahrip taraftarıdır.
Mü’min doğru konuşur. Münafık ise kâfir lafzı olan yalanı konuşur.
Çıfıtlık, yani münafıklık, deccalların ve süfyanların en temel ve en tehlikeli vasıflarındandır.
“Âlem-i İslâm’ı zehirlendiren ancak kizbdir. İslâmiyetin esâsı ise sıdktır. Îmanın hassası sıdktır, bütün kemâlâta îsal edici sıdktır, ahlâk-ı âliyenin hayâtı sıdktır. (doğruluktur) (İşaratü’l-İ’câz, s.93)
Îman, Kurân ve sünnet üzere kalınız.