Gelişim, ama nasıl bir gelişim? Sadece maneviyatsız eğitimlerle hakikî manada gelişim kaydedemeyiz. Önce ahlâkî ve vicdanî gelişim. İlerlemenin tam kıvama ermesi için terbiye de gerekiyor. Zira terbiyesiz yetişen nesillerin topluma nasıl zarar verdiklerini görebiliyoruz.

Evet Bediüzzaman, insanın asıl vazifesinin duâ ile tekâmül olduğunu söylüyor. Kâinatın yaratılışında da bu tekâmül kanunu vardır. Dolayısıyla kâinatla alâkadar olan insanın, fıtratında olan mükemmelleşme ile terakki etmesi gerekiyor. Bu durum insanı daha fazla öğrenmeye ve gelişmeye sevk ediyor. Ama bu gelişim maddî boyutta kalırsa, kısır neticeler sunacaktır. Gelişimin manevî boyutunu düşündüğümüzde, ölüm başlangıcımız olabiliyor. Sonsuz bir âleme yelken açmak da, ancak bu anlayışla mümkün.

Günümüz şahsî gelişim eğitimlerinde, ne yazık ki manevî yön ihmal edilebiliyor. Oysa hakikî gelişimi maneviyatsız düşünemeyiz. Ruhî, kalbî, aklî bütün ihtiyaçlarımıza cevap veren, bizi dünya ve ahiret hayatına tam manasıyla hazırlayan eğitimlere fazlasıyla ihtiyaç var. Burada belki manevî destek almak şartıyla, kendi alanında güzel fikirlere sahip, ehil kişilerden istifade edebiliriz. Fikirleri gerçek manalarıyla yoğurarak, süzgecimizden geçirirsek hakikatlere ulaşabiliriz.

Geçtiğimiz günlerde bu manada ders aldığım bir gelişim programına katıldım. Program 5 oturumda gerçekleşti.  İlk olarak yazar Şermin Yaşar, “Çocukluktan Yetişkinliğe hayal gücümüzü nasıl kaybediyoruz?” sorusuna cevap aradı. Herkesin bir hikâyesi vardır diyerek, bizi geçmişe götürdü. Var olan sorunlarımızı, kendi çocukluğumuz ile aşabileceğimizi söyledi. Evet bu düşünce ile maddî manevî yaralarımızı sarabiliriz. Geçmişten ders alarak, geleceğe ışık tutabiliriz. 

Sonrasında Gazeteci Özlem Gürses “Bazen Olmaz” diyerek başarısızlık hikâyelerini anlattı. İnanç ve azmin ne kadar önemli olduğuna değindi. Elimizden geleni yaparız, ama sonuçlar istediğimiz gibi olmadığında takdir diyebilmek önemli. Gürses, yazmış olduğu kitabında da başarısızlığın aslında büyük bir hürriyet, vazgeçmenin büyük bir cesaret olduğunu söylüyor. Benim en çok  dikkatimi çeken kısım, manevî değerlerimizden taviz vermeden ilerlemenin başarı olduğu. Hakikaten asıl vazifemizi unutmadan gayretimizi, inancımızı kaybetmeden ilerlemek, işte en önemli başarı bu olsa gerek. Ve bazen olmaz, o zaman olması gereken budur diyebilmek ve kanaat edebilmek gerek. İşte bizi bu bakış açısı geliştirecek.

Kısa bir aradan sonra Tarihçi Prof. Dr. İlber Ortaylı, ile tarihten notları dinledik. Tarihimizi unutmazsak ilerleyebileceğimizi söyledi. Tarihine sahip çıkan milletlerin sefalet çekmeden uzun yıllar yaşadığından bahsetti. Ve günümüz gençlerine altın küpe olabilecek nasihatler verdi. Gençlik yıllarının ne kadar kıymetli olduğunu ve başıboş geçici işlerle sarf edilmemesi gerektiğini söylemesi, bana “Gençlik hiç şüphe yok ki gidecek” hakikatini hatırlattı. Kendisi de bunun farkında olarak yaşlanınca ancak torun seversiniz ve tecrübelerinizi aktarırsınız, o yüzden şimdiden çalışın ve kalıcı eserler bırakın ve gençliğinizin değerini bilin gibi faydalı nasihatler verdi. 

Evet program, geleceğe ışık tuttuğu, ümit verdiği ve gayret aşıladığı  için istifadeliydi diyebilirim. Zaman geçiyor, ona yetişmek için belki koşmamız gerekecek. Düşeceğiz, kalkacağız. Gayret ve inançla gelişimi sağlayacağız. Maddî ve manevî terakkiyatımızı iman, muhabbet, ibadet ve kanaat gibi baki değerler üzerinde bina edersek, asıl  dersimizi almış olacağız.