Demokrasi ve dikta yönetimi, yani istibdad. Hürriyet ve adaleti sağlayan yönetim demokratik yönetimdir. Zira temel hak ve hürriyetler ancak demokratik yönetimde sağlanabilir.
İdeolojik ve faşist siyasiler demokrasiyi araç olarak görürler, yalanlarla halkı aldatarak demokratik yoldan gelirler; ama asla gitmezler. Devletin ve hukukun gücünü kullanarak çıkardıkları yasalar ile konumlarını güçlendirerek iktidarlarını devam ettirirler. Kendileri gibi düşünmeyenleri vatan haini, terörist ve düşman ilân ederler, toplumu birbirine düşürürler.
Komünistler, faşistler ve dini bir ideoloji gibi gören ve dini kullanan dinciler baskıcı, dayatmacı, zorlayıcı, buyurgan ve dikta bir yönetim kurarlar. İdeolojilerine destek verenlere her nevi imtiyazı tanır, devletin imkânlarını kullandırırlar, diğerlerini ikinci sınıf vatandaş ve vatan haini gösterirler. Bu sebeple adalet yapamazlar. Böylece zulüm başlar.
**
İktidarlarını korumak için din ve ideoloji adına her nevi yalan, iftira, hile ve desiseyi kullanırlar, her nevi zulmü, hatta katliâmı meşrû göstermek için de terör ve düşman istilâsı korkusunu yayarlar. Bunun için de teröre gizli destek olurlar ki halkın güvenlik ihtiyacını kendileri sağladıklarına halkı inandırsınlar ve iktidarlarına destek olsunlar, kendilerini yüceltip kahraman ilân etsinler. Onlar her nevi kötülüğü meşrû kabul eder, her yaptıklarını haklı göstermek isterler.
Sonra onlar Allah’ın öfkesi ile yıkılırlar. Sonra yaptıkları zulüm onların sonlarını hazırlar ve yine kendi hayranları tarafından iktidardan düşürülürler. Tarih okuyanlar bunun pek çok örneklerini bilir. Cahiller de görünce ister istemez inanmak zorunda kalırlar. Zira âlimler fitne gelmeden görürler halkı uyarırlar, cahil ve ahmak olanlar da fitneye kapılır ve tahribata sebep olurlar. Fitne tahribatını yapıp gittikten sonra görürler. Sonra herkes “Ben kesinlikle onlara destek vermedim” diye kendilerini aklamaya çalışırlar.
**
Peygamberimiz (asm) “Kavmin efendisi ona hizmet edendir” (Keşfu’l-Hafa, 1: 462.) buyurarak her nevi istibdad ve zalimane tahakkümü ortadan kaldırmıştır.
Dinin siyasî ve sosyal hayatı düzenleme metodu yöneticilerin halka hizmet etmeleri şeklindedir. Bu yönetim baskıcı ve buyurgan olmayan, iknaya ve halkın güvenini ve yönetim yetkisini almaya dayanan bir yönetim şeklidir. İstibdad baskı ve tahakkümdür. Meşrû yönetim ise adaleti ve kanun hâkimiyetini sağlayan yönetimdir. Bunu sağlayan en mükemmel sistem “Demokrasi”dir. Hürriyetçi demokrasi cehaletin, fakirliğin ve ihtilâfların çaresidir. Ülkede sanatın, marifetin ve ittifakın sağlanması ancak hürriyetçi demokrasi ile mümkündür. Toplumda barışın, kardeşliğin sebebi, meşveret ve diplomasi ile problemlere çözüm üretmenin yegâne yolu demokrasiden geçer.
**
Demokrasi hürriyeti, özellikle haber alma hürriyetini esas aldığı için böyle bir ortamda hilekârlar da “doğruluğa” ve “hileyi terk etmeye” mecbur kalırlar. Bu durumda demokrasinin düşmanları demokrasiyi çirkin, din-i İslâm’a aykırı gösteren ve meşveret ve şûrâya değer vermeyenlerdir. Onlar tek adam hâkimiyetini ve baskıcı bir sistemi savunurlar ki hile ve yalanları ortaya çıkmasın.
Meşrûtiyet, cumhuriyet ve demokrasi bu temel kriterlere dayanan sistemlerdir. Hal böyle olunca dinin ve şeriatın insanlardan istediği yönetim şeklidir. “Tebeddül-ü esma ile hakaik tebeddül etmez!” (DHÖ, s. 39-40.)