Hangi akılda, hangi yürekte ne gibi tesir uyandırdığı, faydalı mı zararlı mı olduğu bilinmez. Okuyuculardan gelen aksiseda yazara nefes aldırır, pusula olur; şükür nimetini ziyadeleştirir.

Yeni Asya’nın okuyucu-yazar ilişkisi diğerlerinden farklıdır. Her yazarı, aynı zamanda bir okuyucu olduğu gibi, her okuyucusu da yazabilecek donanıma sahiptir. Tahdis-i nimet olarak ve şükürle ifade ediyoruz ki; bunu Hz. Bediüzzaman’ın telif ettiği Kur’ân tefsiri Risale-i Nurlar’a borçluyuz. Medyunu şükranız.

Tebrik ve tenkitlerini, duygu ve düşüncelerini, katkı ve duâlarını ileten okuyucularımıza ayrı ayrı teşekkür ediyoruz. Derya içre olup, denizin kıymetini bilmeyenlerden oluyoruz bazen. Gazete deyip geçiyoruz. (Sahip olduğunuz nimetlere ve bu arada gazetemize şükre vesile olması temennisiyse, övgülerini keserek) sözü kıymetli bir okuyucumuz Ziya Bey’e bırakıyorum.

***

“Kıymetli Hocam,

Size ilk yazdığımda da söylemiştim dâvâ insanı değilim diye. İnsanlar üzülmesin, çocukların incinmesinden öte bir isteğim yok demiştim. Medyadaki haberleri sıkı takip etmenin hissiyatımda, idrakımda yaptığı hasarlardan bahsetmiştim sonra. Medyadan uzak durmama dair yapılan telkinlerden de...

...

Hakkaniyetli bir haber kaynağı arayışındaydım. Nasipmiş. Yeni Asya’da demir attım. Devaya vesile olduğunu fark etmiş değildim o günlerde. Fakat iştiyakla okuyordum. Şükre vesile olacaktı bu okumalar ileride. Gündeme kör kalmıyor; haberleri, zihnimi kirletmeyen bir sunumla takip edebiliyordum.

Köşe yazarlarının kaleme aldığı yazılarına, Nurlar’ı yansıyordu hakikatin. Okudukça heyecanım artıyor, kimi yazarları arşiv geçmişinden de takip ediyordum. Okumak aydınlatıyordu. Ben bir Nur Talebesi değildim belki, ama Nurlar’ın ışıltısıyla karanlıktan sıyrıldığımı hissediyordum. Zorlu günlerimin yükünü, gazeteyle hemhal olup hafifletiyordum. Kâinat kitabını okuma yolculuğunda “O” lütfediyor, ben de öğrenmeye çalışıyordum.

...

Ve İzmir depremi! Kâinat kitabından bir sayfa... Alfabeyi sökmeye çalışırken, sayfa sayfa ibret yazıları çıktı karşıma. Zorlanıyorum anlamakta, kabul etmekte... Yüzlerce can, tonlarca yükün altında. İnsanların ıztıraplı bekleyişini tarife imkân yok. Acı büyük! Duâ, duâ...

Bunlarla birlikte ‘diğer medyayı’ takip edince, dengemin sarsıldığını fark ettim yine. Olan bitene dair algım, yorumum marazi bir noktada cereyan ediyor. Kaygılar, tühler, niyeler, amalar, keşkeler... hiç durmuyor. Şeytanın vesvesesinden Rabbime sığınıyorum. Dönüp yine gazetemi okuyorum. Ve bir kez daha Yeni Asya yetişiyor imdadıma.

Rabbimiz bildiriyor:

ÂYET: ..İşte bütün bunlar bir öğüt ve nasihattir. Dileyen Rabbinin rızâsına ulaştıracak bir yol tutar. (Müzzemmil Sûresi: 19)

Peygamberimiz (asm) ihtar ediyor:

HADİS: Allah bir topluluğa azap vermek istediğinde, o azap bütün fertlerine isabet eder. Sonra da o amellerine göre diriltilirler. (Camiü’s-Sağir, No: 233)

Ve duâ: “Senden bağışlanma diliyor, merhametine sığınıyoruz Allahım... Amin.”

Yazarlar depreme nasıl bakmam gerektiğini öğretiyor. Yeni Asya ‘hadiselere üstten bak diyor, bana. Geri çekil ve büyük resmi gör...’ Zihnimi kirletmiyor, gönlümü bulandırmıyor. İmanî ve Kur’ânî bir gözlük veriyor. Optik ayarda zorlandığım anlar var henüz. Resim hemen netleşmeyebiliyor. Ama aşkla, şevkle okumaya devam ediyorum. Gazeteyi karşıma çıkardığı için Allah’a şükrediyorum bir kez daha.

Risaleleri okuyan kardeşlerim bunları zaten biliyordur; ancak benim için katedilecek daha çok yol var. Bu yolculukta duâlarınızı istiyorum.

Kulağın işitmediği nice frekans bazen tek bir satırla, bazen yazının başlığıyla dahi duyulabiliyor kalpte. Kör noktayı buluyor, karanlığı aydınlatıyor bu gazete.

Demem o ki hocam; gazetemizin kıymetini bilelim! 

Ebeden duâ ile.