Bütün gelenek ve göreneği ile ülkemi temsil eden bir Anadolu beldesindeyim, birkaç gündür. Bir vakit namazı sonrası o beldenin talebe ve garibanlarına yardımcı olmayı hedefleyen derneklerinin sohbet odasındayız, ısrarlı dâvetlerin sonunda.

Önceki tecrübelerime dayanarak, vakit namazı sonrası mümkün olduğu kadar bu nev’i dâvetleri kibarca kabul etmeyerek, tanıyanlara da araştırma ve çalışmalarımın çok vakit aldığını, bu sebeple mazuriyetimi rica edip, eve gidiyordum.

Onların bu misafirperver dâvetleri aslında memnun ediyor, huzur buluyor ve eğer zemin müsait olursa faydalı sohbetlere de vesile oluyordu. Çoğu zaman ana cadde üzerinde bulunan kahvelere herkes yerleşir, çayı bahane ederek muhabbet ederler. Bu kahvehâneler de dikkat ettim, kendi arasında gruplara ayrılmış. Birisi iktidar yanlısı, diğer ikisi muhalefete taraftar olanların daha çok gittikleri kahvehânelerdi.

Kahvehâne, orada “gave” olarak çok kısa bir şekilde telaffuz edilir ve özellikle her çeşit bilgi, ekonomi, siyaset ve kültürel alış verişin toplumsal şubesi idi. Misafirler orada ağırlanır, bir takım organizeler orada yapılır, doğumdan ölüme varıncaya haberler orada paylaşılırken, iktidar orada kurulur, hükümetler de orada yıkılır. Bir kademe daha ilerisi ise, uluslar arası ilişkilerin müzakere edilip, hükümlerin kesildiği merkezin gayr-ı resmî muhit alanlarıdır.

O gün, önceki âdetimin hilâfına mecburen kabul ettiğimiz bir meclisteyiz. Bulunanlar, beldenin ileri gelen ve tanınmış kişileri. Aramızdan birisine yönlendirilen sorular, nihayet siyasete geldi ve hangi partiye oy verdiği, soruldu. Cevap ne kadar makûl bir şekilde anlatılsa da diğerlerini memnun etmedi ve kınından sıyrılan kılıçların şakırtıları yükseldi. Farkındayım, çok keskin kelime kullandım ama inanın bu kelime bile yetersiz kaldı, o anı anlatmaya.

O kadar kutuplaştırıcı cümleler kullanıldı ki sormayın. Kendi partisine oy vermeyen dindar birisi, falan zındıktan da zararlı görüldüğü ifade edildi. Bu çok ürkütücü ve dehşet verici bir vakıadır.

İnsanlar arasında özellikle mü’minler arasında bozgunculuğa, parçalanmaya, ayrışmaya, kutuplaşmaya ve nihayetinde düşmanlığa sebep olan bu nev’i tarafgir hâller, çok ileri merhaleye gelmiş, maalesef.

Aynı yastığa baş koyan karı-kocayı, aynı karında yatan kardeşleri, aynı safta namaz kılan mü’minleri özetle insanımızı böylesine kutuplaştıran siyaset anlayışına binler nefrin. Bu kafa ile hareket eden; kendi siyasî tarafının iktidar olması ile kanaat etmez, muhalefeti yok etmek ister ya da pasifize. Bu da onu tatmin etmez, kafasındaki anlayışın gerçekleşmesi için mevcud hâllerden hiç birini makûl görmez, yeterli bulmaz ve sürekli değiştirmek ister ta ki kafasındaki hülya gerçekleşinceye kadar, o da mümkün mü?

Baskın ve her tarafa korkunun hâkim olduğu bir iktidar uygulaması, hürriyetin önünü keser, müstebit bir hayata mecbur kılar. Demokrasi bu tarzı kabul etmediği gibi demokratik değerler de bu anlayışta malzeme olarak kullanılır. Tarih, bunun örnekleri ile doludur.

Asayişi ihlâl etmeyen, birlik ve beraberliği sarsmayan farklı düşünce ve kanaatler, o toplum için birer fırsat iken bunun kıymeti iktisadî, ticarî, siyasî menfaate alet edilmesi çok acıtıcıdır.

Yaşanan ve tecrübe edilen acı hatıraların mutlaka ders vermesi gerekirken, yaşanmamışçasına tarihî hâdiseler tekrarlanır durur. Toplumun çimentosu vasfındaki değerler, eğer siyasete malzeme yapılırsa, o toplumu maddî ve manevî felaketler bekler. 

Basiret, basiret, ah basiret…