Hayatımızı, hatırlayabildiğimiz en küçük yaşımızdan itibaren düşününce kaç bayram yaşamışız, kaç yeni insan katılmış hayatımıza… Ve kaç yakınımızı, tanıdığımızı ahiret âlemine yolcu etmişiz.. Bayramlar neşeli geçer, ki öyle de olması lâzım. Ancak aramızdan ayrılanların yokluğunu da derinden hissettiğimiz anlardır. Allah her birine gani gani rahmet eylesin. Hüzünler de sevinçlerin, neşeli anların denge hâli olsa gerek. Her şeyde itidal olmalı.

Bayram sevinci ve kabir ziyaretleri, vefat edenleri yâd etmek de öyle. Aslında çok da zıt değil bayram ve ölüm. Bazı maneviyat büyükleri ölümü “bayram” olarak görmüşler ve öyle karşılamışlar. Cenâb-ı Allah’a ve O’nun habibi Resulullah Aleyhisselâtü vesselâma, Sahabe-i Kirâma ve nice Allah dostlarına kavuşmak en büyük bayram değil midir? İşte onlar bu hakikâti bilip öyle yaşadıkları için ölümü düğün/bayram bilmişler. Peygamber Efendimiz (asm) nasıl yaşarsak ve nasıl itikat edersek öyle haşredileceğimizi bildiriyor. Biz de bu iman ve ideali iç âlemimizde hissederek yaşamayı prensip ediniriz inşallah.

Bayramlar kavuşma olduğu gibi, ölüm de bir kavuşmadır. Bediüzzaman Hazretleri ölümü çok çeşitli yönleriyle izah ediyor. Bunlardan biri de “Berzah âlemindeki kâfile-i ahbaba kavuşmak”dır. Dünyadaki dostlarımızla bir araya geldiğimizde nasıl seviniyorsak, vefat edince de etrafımızı berzah âleminde bulunan bir sürü akraba, dost ve yakınlarımız saracak.

Şimdi öyle bir bayrama hazırlanmak için geç değil. Yaşıyoruz hâla. Hâlâ ne zaman biteceğini bilmediğimiz bir ömür sermayesi var elimizde. 

İyi hazırlanalım öyleyse.